Lianne leest | Anna Karenina #5 en #6

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het vijfde en het zesde deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het vijfde en zesde deel van Anna Karenina.

 
Het lukte me niet echt om tijdens de drukste periode van het jaar ruimte in mijn hoofd te maken voor Anna Karenina. Nu de drukte voorbij is, ben ik als een speer door deel vijf en zes gevlogen en eindelijk weer bij.

Ik geniet nog steeds van dit boek. Er zitten soms wat uitgebreide stukken in over politiek, landbouw en het werkende leven van de mannen en die interesseren me niet erg, maar vooral de stukken over Anna blijven fascineren. Ik ben benieuwd hoe het verhaal af gaat lopen; ik vrees een beetje voor Anna.

Deel vijf begint met een bruiloft. Heel interessant om te zien wat de gebruiken in die tijd waren. En arme Levin, die continu zo ontzettend zenuwachtig en onzeker is. Kitty is ontzettend lief en geduldig met hem. Ze lijken een perfect koppel.

"Levin glanced at Kitty and thought he had never seen her like that before, so enchanting with the new light of happiness irradiating her face."

Ik had verwacht dat dit gedeelte, gezien de uitgebreide beschrijvingen van Tolstoj, wat langer zou zijn, maar het was verrassend snel voorbij.

We schakelen over naar Anna en Vronsky die met baby Anna op reis zijn. Anna had voor zichzelf besloten dat ze moet lijden, maar tot haar eigen verbazing voelde ze het lijden niet. Dat komt vooral doordat ze omgeven worden door mensen die, in ieder geval, ogenschijnlijk begrip hebben voor hun situatie. Vronsky doet alles voor Anna, maar verveelt zich. Reizen als koppel is toch anders dan reizen als vrijgezel. Er volgt een lange scene over een kunstenaar die een portret van Anna maakt. Niet het meest interessante stuk.

Het getrouwde leven is voor Levin niet direct wat hij ervan verwacht had. Tolstoj beschrijft dit wederom met een prachtige metafoor.

"He was happy, but having embarked on family life he saw at every step that it was not at all what he had anticipated. At every step he took he felt as a man would feel who, after admiring the smooth happy motion of a little boat upon the water, had himself got into the boat. He found that besides siting quietly without rocking he had to keep a lookout, not for a moment forget where he was going, or that there was water under his feet, and that he had to row, although it hurt his unaccostumed hands; in short that it only looked easy, but to do it, though very delightful, was very difficult. 

Levin heeft vooral onbegrip over de dingen waar Kitty zich druk om maakt. Zo snapt hij bijvoorbeeld zodra het slecht gaat met zijn broer Nicholas niet waarom Kitty met hem mee wil gaan en ziet dat als irritante bemoeienis van haar kant. En dat terwijl Kitty hem en zijn broer alleen wil ondersteunen. Zodra Levin ziet hoe liefdevol Kitty zijn broer ondersteunt, verandert zijn beeld van zijn vrouw weer.

Dat gebeurt in de rest van dit deel en deel zes nog regelmatig. Er zijn veel misverstanden tussen het stel. Levin ziet dingen die er niet zijn, Kitty reageert onhandig waardoor Levin's illusies bevestigd worden. Op een gegeven moment wilde ik Levin bijna door elkaar schudden om hem duidelijk te maken dat hij niet zo jaloers en onzeker moet zijn. Maar wat er ook gebeurt, na verloop van tijd zijn de twee altijd weer verliefd en gelukkig met elkaar. Gelukkig maar, want Kitty is in verwachting van hun eerste kindje.

Karenin zit in de knoop met zichzelf. We krijgen eindelijk een beetje meer informatie over het verleden van deze mysterieuze en starre man, waardoor ik wat meer begrip kreeg voor de manier waarop hij reageert op bepaalde dingen. Even wekte Tolstoj daar een sprankje sympathie bij me op.  Ondertussen ziet Lydia, een van de invloedrijke dames in de sociale kringen, haar kans schoon en trekt bij Karenin in om 'hem te helpen', bijvoorbeeld bij de opvoeding van zijn kind. Stiekem is ze verliefd op de man en wil ze niets liever dan een grotere wig tussen hem en Anna drijven.

Zo weet Lydia bijna te voorkomen dat Anna, die weer terug is van haar reis, haar zoon Serezha ziet. Karenin en zij hebben het kind geprobeerd wijs te maken dat zijn moeder dood is, maar hij gelooft dat niet en wordt later in dat vermoeden bevestigd door zijn nurse. Anna sluipt stiekem het huis van haar man in en wordt even herenigd met haar zoon. Dit is een ontzettend aandoenlijk gedeelte. De liefde tussen die twee is zo ontzettend groot. Ze begrijpen elkaar bijna zonder woorden, terwijl tussen Serezha en zijn vader voor onbegrip bestaat.

Anna is door al het gedoe niet meer welkom in de society. Vronsky probeert te voorkomen dat ze naar het theater gaat en zich blootstelt aan iedereen uit de hoge klassen, maar Anna, eigenwijs als ze is, gaat toch. Er ontstaat een pijnlijke situatie waarbij een dame tegen Anna uitvalt en niemand meer aandacht heeft voor het theaterstuk. De relatie tussen Anna en Vronsky staat onder druk.

In deel vijf is het volle bak in huize Levin, wordt er een mislukte poging tot koppelen gedaan (waarbij kennelijk meteen een aanzoek wordt verwacht) en is Levin jaloers. Er wordt gejaagd, gediscussieerd over huwelijken en vreemdgaan en we krijgen zelfs een nieuwe, unieke point-of-view, namelijk vanuit een hond. De jachttaferelen vond ik wat minder interessant, maar gelukkig zijn daar nog Tolstoj's prachtige natuurbeschrijvingen:

"The path led him straight to the marsh, which was recognizable by the mist rising from it, thicker at one spot and thinner at another, so that the sedge and willow bushes looked like islets swaying in the mist."

Levin's jaloezie wordt zo erg dat hij de betreffende gast wegstuurt uit zijn huis. Die gast zien we later weer terug bij Anna, waar Dolly ook naartoe gegaan is. Ik vond overigens Dolly's gedachtegangen tijdens het reizen erg interessant. Ze heeft eindelijk wat tijd voor zichzelf en vergelijkt haar situatie met die van Anna. Ze houdt zielsveel van haar kinderen, maar het wordt haar allemaal wat teveel. De druk van al die zwangerschappen, de kinderen die ze verloren heeft, het opvoeden en de twijfels of haar kinderen wel goed opgroeien. Ze trekt op een gegeven moment wel weer bij, maar ik vond deze twijfels op de een of andere manier wel relativerend.

Ze Vronsky vraagt aan Dolly om tussen hem en zijn vrouw te bemiddelen, omdat Anna niet van Karenin wil scheiden. Hij kan het niet verdragen dat zijn kind onder deze omstandigheden niet zijn naam kan dragen en dat een eventuele toekomstige zoon dus ook nooit zijn erfgenaam kan zijn. Anna wil niet scheiden, omdat ze bang is dat ze haar zoon nooit meer kan zien, vooral nu Lydia een flinke vinger in de pap heeft.

Na een uitgebreid relaas over politiek en verkiezingen eindigt deel zes met een onzekere Anna die bang is dat Vronsky haar zal verlaten. Vooral nu hij zijn leven weer op orde aan het brengen is en veel van huis weg is. De enige manier die Anna ziet om te voorkomen dat ze in de steek gelaten wordt, is dat ze Karenin toch om een scheiding vraagt. Ik ben heel benieuwd of Karenin daarmee akkoord gaat en of Anna hier nu echt gelukkig van gaat worden...

Lianne leest | Anna Karenina #3 en #4

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het derde en het vierde deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het derde en vierde deel van Anna Karenina.

 
Door drukte stond mijn hoofd er even niet naar om verder te lezen in deze dikke pil. Lange tijd liep ik flink achter op schema, maar afgelopen zondag heb ik in een dag de complete delen 3 en 4 (200 bladzijden) gelezen. De tegenstelling tussen deze twee delen had niet groter kunnen zijn. Deel 3 zoomt erg in op de landbouwactiviteiten van Levin en de carriere van Karenin en bevat relatief weinig Anna en Kitty. In deel 4 zit de vaart er weer in en staan Anna en Kitty juist meer centraal.

Tussen de landbouwactiviteiten door leren we Levin weer wat beter kennen. Hoe hij, in tegenstelling tot iedereen in zijn omgeving, het fijn vindt om samen met zijn ingehuurde krachten het land te bewerken. Hoe het hem niet uitmaakt wat anderen van hem vinden. En vooral ook hoe hij geniet van de wereld om zich heen.

"How beautiful, he thought, looking up at a strange mother-of-pearl coloured shell formed of fleecy clouds, in the centre of the sky just over his head."

Uiteindelijk komt hij er na het zien van het geluk van een stel uit het dorp achter dat hij zijn gevoelens niet langer weg kan stoppen en maar een ding wil; met Kitty trouwen.

Karenin is ondertussen door zijn vrouw Anna geconfronteerd met haar affaire en voelt een opmerkelijke opluchting.

"Karenin felt like a man who has just had a tooth drawn which has been hurting him for a long time."

Het doet hem kennelijk niet zoveel dat hij zelf ongelukkig is, maar hij wil vooral niet dat Anna en Vronsky samen gelukkig kunnen zijn.

"He did not acknowledge it to himself, but in the depths of his soul he wished her to suffer for impairing his peace of mind and honour."

Hij komt tot de conclusie dat Anna en hij bij elkaar moeten blijven, de affaire met Vronsky beëindigd moet worden en dat ze alles moeten verbergen voor de buitenwereld. Alles om maar geen gezichtsverlies te lijden en Anna te straffen voor haar gedrag.

Anna zit intussen in een moreel dilemma. Ze wil weg bij Karenin, maar wil haar zoon niet kwijt. Ook Vronsky moet een keuze maken tussen ambitie en eer. Hij is een man van zijn woord en heeft tegen Anna gezegd dat ze Karenin voor hem moet verlaten. Het is zijn taak om dan ook voor haar te zorgen en daarmee zijn ambitie in het leger achter zich te laten.

In deel 4 is de situatie in huize Karenin volledig onhoudbaar geworden, nadat Anna de enige regel van Karenin (Vronsky komt niet in hun huis) heeft overtreden. Hij vertrekt op zakenreis en komt daar Oblonsky tegen. Die organiseert een etentje waar onder anderen Karenin, Levin en Kitty voor uitgenodigd zijn. Tolstoj weet de verschillende verhaallijnen elke keer op lumineuze wijze aan elkaar te knopen. Oblonsky vormt een schakel tussen het verhaal van Karenin aan de ene kant en het verhaal van Levin en Kitty aan de andere kant.

Tijdens het etentje spreken Kitty en Levin elkaar eindelijk weer sinds die noodlottige avond waarop zij hem afwees vanwege haar gevoelens voor Vronsky. Na veel onzekere vragen en voorzichtige pogingen gebeurt het dan eindelijk: Levin vraagt Kitty ten huwelijk. Eindelijk goed nieuws na al die negatieve gebeurtenissen!

via GIPHY

Heel aandoenlijk is de manier waarop Levin een dag later officieel toestemming voor het huwelijk gaat vragen aan Kitty's ouders. Hij loopt voor dag en dauw naar hun huis om tot de conclusie te komen dat het nog veel te vroeg is en hij nog een paar uur tijd moet doden.

"All that night and morning Levin had lived quite unconsciously, and felt quite outside the conditions of material existence. He had not eaten for a whole day, had not slept for two nights, had spent several hours half-dressed and exposed to the frost, yet he felt not only fresher and better than ever before, but quite independent of his body: he moved without his muscles making any effort, and felt capable of anything. He was sure that he could fly upwards or knock down the corner of a house, were it necessary. He spent the rest of the time walking about the streets, looking at his watch, and gazing around."

Vronsky en Anna hadden beiden aan het begin van deel 4 een droom, waaruit Anna de conclusie had getrokken dat ze in het kraambed zou sterven. Er bleek een kern van waarheid in te zitten, want Anna is na de geboorte van haar dochter dood- en doodziek geworden. Karenin komt eerder terug van zijn zakenreis en laat voor het eerst sinds dit boek zijn menselijke kant zien. Anna kan die menselijke kant niet uitstaan, maar Karenin laat zich er niet door tegenhouden. Hij richt zich volledig op Anna, haar dochter, zijn eigen zoon en vooral op het herstel van Anna.

Vronsky ziet alle hoop op een goed einde voor Anna en hem vervliegen, pakt zijn wapen en schiet zichzelf in de borst. Wat een ellende zit er in deze hoofdstukken, en wat een contrast met het geluk van Levin en Kitty. Gelukkig voor Anna, Vronsky zelf, en ook wel een beetje voor ons, mist Vronsky zijn hart en overleeft het schot.

Anna en Vronsky worden beter en het deel eindigt met de mededeling dat Anna en Vronsky, zonder kinderen, samen op reis zijn gegaan. Het probleem is echter dat Anna niet wil scheiden van haar man... To be continued!

Songs van 2018: September

Nieuwe muziek van een artiest is altijd spannend. Wat is de eerste indruk? Een nieuw geluid of ligt het helemaal in de lijn der verwachting? Aan het eind van de maand deel ik een aantal nieuwe nummers, veelal singles, die mijn aandacht trekken. Deze maand bespreek ik onder andere Ben Howard, Hozier, Tamino en natuurlijk Thom Yorke.

September had zo ontzettend veel nieuwe, toffe muziek dat het moeilijk was om een selectie te maken. Het is dan ook een aardig lange lijst geworden. Maar er is nog meer! Voor ander nieuw materiaal verwijs ik je naar mijn Spotify-lijst van deze maand: 'Songs 2018: September'.

Anna Calvi - As a Man

Anna Calvi houdt van het grote gebaar. Ze wisselt fluisterend zingen af met een enorm geluid met veel bombasme en een flinke vibrato en doet me wat dat betreft denken aan Jeff Buckley. 'Je moet ervan houden.' Een open deur, maar in dit geval wel erg waar. Eerder dit jaar zag ik haar met het Stargaze ensemble in een ode aan David Bowie (bekijk bijvoorbeeld 'Blackstar'. Sindsdien heeft ze mijn hart gestolen.

AURORA - Forgotten Love

Stiekem is deze van augustus, maar ik speel even vals. 'Forgotten Love' is het tweede nummer van haar nog te verschijnen tweede album. Het klinkt lichtvoetiger dan het gemiddelde nummer van het vorige album. Als je de songteksten leest, blijkt echter al snel dat het zwaarmoedige er nog steeds in zit. Dit belooft veel goeds!

Ben Howard ft. Sylvan Esso - Hot Heavy Summer 

Daar waren halverwege de maand uit het niets ineens drie nieuwe nummers van Ben Howard.

"The recording sessions for ‘Noonday Dream’ were so varied and over quite a period of time,” said Howard. “There were little gems that we didn’t know what to do with but it felt right to put these 3 together, both separate and a part of the album so to speak." (Bron: NME)

Hot Heavy Summer is tot nu toe mijn favoriet. Het is een track met popduo Sylvan Esso en de combinatie van de stemmen van Amelia Meath en Howard klinken heel natuurlijk samen. Een fijne verrassing!

A Blaze of Feather - Portland

De muziek van A Blaze of Feather voelt een beetje als een warme deken. Een vol, sfeervol geluid, met een frontman die niet altijd even goed te verstaan is. Perfecte muziek voor de beginnende herfst, als het buiten waait en regent en de bladeren verkleuren.

Hozier ft. Mavis Staples - Nina Cried Power

Hozier is terug. En hoe! Wat een kracht zit er in dit nummer. Een rauw nummer dat een ode is aan de protestsongs (Nina cried power, Billie cried power). Heldin Mavis Staples geeft het een extra dimensie. Kom maar door met dat nieuwe album.

Jacco Gardner - Volva

Jacco Gardner lijkt na uitstapjes als Bruxas weer terug bij zijn roots. Volva is een kort voorproefje van wat er hopelijk nog komen gaat. Een instrumentaal nummer waarin dat unieke geluid van die oude instrumenten weer duidelijk naar voren komt. Hopelijk snel meer. 

Kovacs - Mama & Papa

Ook deze is van augustus, maar verdiende wat mij betreft een eervolle vermelding. Kovacs heeft een uniek geluid in de muziek van eigen bodem. In dit nummer van haar nieuwe album klinkt ze krachtiger dan ooit en dat maakt indruk. Ik breng haar via deze weg graag nog even onder je aandacht.

Lana Del Rey - Mariners Apartment Complex

Lana Del Rey balanceert altijd op het randje van kitsch. Maak de productie te groot en het gaat aan de verkeerde kant over de rand. Met minimale muziek en volle aandacht voor haar stem zijn de mooiste liedjes het resultaat (denk aan 'Video Games'). Zo ook met 'Mariners Apartment Complex'. Prachtig.

Phosphorescent - Christmas Down Under

Phosphorescent is een artiest in wiens oeuvre ik nodig wat dieper moet duiken. Veel verder dan 'Hej, Me I'm Light' kom ik niet. En nu deze prachtige verstilde single. Horen we daar nu een vocoder? Jazeker, en nog een stijlvol gebruikte ook!

SYML - WDWGILY

Is dit dezelfde artiest als van 'Where's My Love'? SYML slaat met dit nummer een veel elektronischere weg in en dat integreert me. Het doet me een beetje denken aan een rustige versie van Jack Garrett. Fascinerend, maar ik weet nog niet helemaal wat ik hiervan moet vinden.

Tamino - Tummy

In oktober is het zover; dan komt het debuutalbum van Tamino uit. 'Tummy' is een rustig nummer dat fijn wegluistert. Knap dat de Belg ook zonder uithalen de aandacht vast kan houden.

Thom Yorke - Suspirium

Mijn favoriet van deze maand en wie weet wordt het ook wel mijn song van het jaar. Wauw. Thom Yorke heeft een twee uur durende (!) soundtrack voor de remake van de klassieke horrorfilm Suspiria. Voorproefje 'Suspirium' is alvast prachtig. Piano, fluit en de kopstem van Thom Yorke. Meer heeft een mens niet nodig toch? Ik zou er bijna een horrorfilm van gaan kijken.

Thomas Azier - Smoke
Deze Nederlander met enorme internationale allure was één van mijn favoriete ontdekkingen van het afgelopen jaar. Een vreugdedansje deed ik dan ook toen er de afgelopen maand nieuw werk van hem verscheen. Op album Rouge was de elektronica minder aanwezig; in de nieuwe nummers speelt het weer een grotere rol. Een intrigerend geluid levert het op.

Villagers - Again

Er is een nieuw album van Villagers uit en wat voor één! De prachtige, breekbare popliedje zijn weer terug; dit keer in een nieuw, maar toch vertrouwd jasje. 'Again' is daar een perfect voorbeeld van: samples, elektronica én een klassieke piano. Een song én album om keer op keer te luisteren en er elke keer nieuwe laagjes in te ontdekken.