zondag 11 november 2018

30 Dagen Journal Project

Een tijdje geleden schreef ik een blog over dat ik weer voorzichtig wilde beginnen met bloggen. Zonder druk, zonder regels, gewoon als creatieve uitlaatklep. Inmiddels schrijf ik weer zo nu en dan een blog, geniet ik er weer van en ben ik zelfs bezig met een verhuizing naar Wordpress en een eigen domein.

Naast bloggen had ik ook altijd een andere creatieve uitlaatklep, namelijk journaling, oftewel met de hand schrijven in notitieboekjes. Ik ben al sinds jongs af aan regelmatig begonnen met het bijhouden van een dagboek, maar schreef zelden een volledig boekje vol. Toen ik het concept van bullet journaling ontdekte, kreeg ik weer een flinke opleving. Ik zocht voorbeelden van internet en leefde me uit met stempels, washitapes, handlettering en allerlei soorten pennen. Zoals het wel vaker bij mij gaat, stort ik me ergens volledig op en raak ik vervolgens gefrustreerd als ik moeite begin te krijgen om het vol te houden. Ik wil graag weer beginnen, maar dan zonder mezelf al te veel druk op te leggen. Vergelijkbaar met hoe ik nu ook mijn blog bijhoud.

Daarom heb ik besloten om een 30 dagen project te starten, waarin ik iedere dag 10 minuten ga schrijven. Het maakt niet uit waarover, het maakt niet uit als er alleen onzin uit mijn pen komt, als ik maar even mijn notitieboek oppak en schrijf. Na die 30 dagen ga ik kijken hoe dit me bevallen is. Vind ik het fijn om iedere dag te schrijven of levert dat juist druk op? Haal ik er plezier uit om na een drukke dag van me af te schrijven of voelt het als een extra verplichting?

Ik ben benieuwd hoe het de komende 30 dagen gaat verlopen. Hopelijk gaat deze inspiratiepagina, gebaseerd op een video van Overall Adventures, me helpen. Dag 1 zit er in ieder geval op!


zaterdag 10 november 2018

Lianne leest | Anna Karenina #7 en #8

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het zevende en het achtste deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het zevende en achtste deel en daarmee het einde van Anna Karenina.

 
Het zit erop! Gisteren sloeg ik de laatste bladzijde van dit 800 pagina's tellende boek om en deed vervolgens een rondedansje omdat het gelukt is.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van dit boek. Het geeft een mooi inkijkje in de Russische samenleving van de 19e eeuw, zit vol intriges en dramatische gebeurtenissen en bevat prachtige beschrijvingen van de natuur. Toch merkte ik dat ik me er soms toe moest zetten om het te lezen. Dat kwam vooral door de wat tragere stukken over politiek en landbouw. Het droeg zeker bij aan het begrip voor de setting van het boek, maar het had van mij iets minder gemogen. Gelukkig maakten de gedeelten over Anna en Kitty veel goed.

Deel zeven start met het echtpaar Levin in Moskou. Ze zijn daar omdat Kitty's moeder vindt dat ze in de stad en niet op het platteland moet bevallen. Vanaf de eerste pagina is het duidelijk dat Levin gestrest is. Hij voelt zich niet op zijn gemak in de stad en ziet erg op tegen de naderende gebeurtenis. Kitty daarentegen is volkomen rustig. Nu Levin in de stad is, zien we de society meer vanuit het perspectief van een buitenstaander. Dat tegengeluid vond ik interessant om te lezen.
"Throughout the performance Levin felt like a deaf person watching a dance. He was quite perplexed when the music stopped and felt very tired as a result of strained attention quite unrewarded."
In dit deel ontmoeten Levin en Anna elkaar voor het eerst. Anna kent Kitty, de vrouw van Levin, en Levin kent Vronsky, de geliefde van Anna, maar ze hadden elkaar nog niet ontmoet. Anna maakt wederom een verpletterende indruk. Het portret van Anna wordt weer even genoemd:
"In reality she was less brilliant, but there was something about her new and attractive which was not in the portrait." 
Anna zit intussen in de knoop met haar relatie. Ze snapt niet hoe een getrouwde man als Levin zo van haar onder de indruk kan zijn, terwijl ze door haar eigen geliefde zo koel behandeld wordt. Deels geloof ik wel dat Vronsky niet meer zoveel passie heeft als aan het begin, maar aan de andere kant heb ik ook het idee dat hij nog steeds zijn best doet voor Anna. Volgens mij lijkt het in haar hoofd erger dan het daadwerkelijk is. Anna wil sterk blijven, maar dat lukt haar niet. De twee maken steeds vaker ruzie.

Kitty's bevalling wordt beschreven vanuit het perspectief van Levin, die het bijna niet meer houdt van de zenuwen. Hij raakt bij elke kreun of schreeuw overtuigt dat het niet goed zal gaan en dat Kitty zal overlijden. Ergens ook wel begrijpelijk; we hebben in dit boek al eerder gezien dat het bijna mis ging. Levin vergelijkt deze ingrijpende gebeurtenis met het overlijden van zijn broer. Hier komt het prachtige taalgebruik van Tolstoj weer naar boven:
"But that sorrow and this joy were equally beyond the usual conditions of life: they were like openings in that usual life through which something higher became visible."
Uiteindelijk gaat de bevalling goed en wordt er een zoon geboren. In deel zeven en acht lezen we hoe het Levin wat moeite kost om van zijn zoon te houden. Het lijkt alsof hij iets anders had verwacht van het gezinsleven. Uiteindelijk komt het goed; na een angstig moment in een storm waarin Levin denkt dat hij Kitty en zijn zoon kwijt is, ziet hij in hoeveel hij eigenlijk van hen beiden houdt.

Oblonsky fungeert intussen weer als een middel om iemand op een andere locatie in het verhaal te betrekken. Hij moet voor zijn zoektocht naar een beter betaalde baan naar Petersburg en brengt daar ook een bezoek aan Karenin. Laatstgenoemde beslist niet meer zelf over zijn zaken, maar laat alles over aan Lydia en een Franse 'helderziende'. De scheiding die Oblonsky namens Anna komt bepleiten, gaat niet door.

Anna verliest zichzelf steeds meer in waanzin. Ze is jaloers op vrouwen die niet bestaan, beeldt zich in dat Vronsky gemenere dingen zegt dan hij daadwerkelijk doet en ze is ronduit ongelukkig. Ze heeft haar zoon al opgegeven in de hoop zo haar relatie met Vronsky goed te kunnen houden, maar ze blijft kilte voelen. Ze weet, mede door een flinke dosis opium, niet meer wat waar en niet waar is en ziet geen uitweg meer. In een hartverscheurende scene op het treinstation besluit ze , net als iemand in het begin van het boek deed, voor de trein te springen.


In deel acht zien we de gevolgen van de gebeurtenis. Vronsky is diep ongelukkig na het overlijden van Anna en kan de gebeurtenissen moeilijk verwerken. We lezen dat hij zelfs het lichaam van Anna heeft gezien. Zijn moeder is bang dat hij weer een poging tot zelfmoord gaat plegen, maar Vronsky besluit zich als vrijwilliger in het leger aan te melden.

Ook Levin blijkt het niet gemakkelijk te hebben gehad. Hij heeft na de geboorte van zijn zoon een flinke existentiële crisis doorgemaakt en blijkt zelfs op meerdere momenten op het punt gestaan te hebben om een einde aan zijn leven te maken. Wat zitten er veel pogingen tot of neigingen tot zelfmoord in dit boek...

Uiteindelijk vindt hij zijn troost in een soort ietsisme. Hij gelooft dat er een grotere macht is, maar geeft er verder geen naam of duiding aan. Hij geeft zelf aan dat hij niet volledig veranderd is, maar dat hij vooral weer de zin van het leven gevonden heeft. Daarmee zit er toch nog een sprankje positiviteit in dit boek vol heftige gebeurtenissen:
"I shall still get angry with Ivan the coachman in the same way, shall dispute in the same way, shall inopportunely express my thoughts; there will still be a wall between my soul's holy of holies and other people; even my wife I shall still blame for my own fears and shall repent of it. My reason will still not understand why I pray, but I shall still pray, and my life, my whole life, independently of anything that may happen to me, is every moment of it no longer meaningless as it was before, but has an unquestionable meaning of goodness with which I have the power to invest it."