Ik ben verhuisd...

...naar een nieuwe blog. Vanaf nu kun je me volgen op

FROM REVERIE TO REVIEW .COM

30 Dagen Journal Project

Een tijdje geleden schreef ik een blog over dat ik weer voorzichtig wilde beginnen met bloggen. Zonder druk, zonder regels, gewoon als creatieve uitlaatklep. Inmiddels schrijf ik weer zo nu en dan een blog, geniet ik er weer van en ben ik zelfs bezig met een verhuizing naar Wordpress en een eigen domein.

Naast bloggen had ik ook altijd een andere creatieve uitlaatklep, namelijk journaling, oftewel met de hand schrijven in notitieboekjes. Ik ben al sinds jongs af aan regelmatig begonnen met het bijhouden van een dagboek, maar schreef zelden een volledig boekje vol. Toen ik het concept van bullet journaling ontdekte, kreeg ik weer een flinke opleving. Ik zocht voorbeelden van internet en leefde me uit met stempels, washitapes, handlettering en allerlei soorten pennen. Zoals het wel vaker bij mij gaat, stort ik me ergens volledig op en raak ik vervolgens gefrustreerd als ik moeite begin te krijgen om het vol te houden. Ik wil graag weer beginnen, maar dan zonder mezelf al te veel druk op te leggen. Vergelijkbaar met hoe ik nu ook mijn blog bijhoud.

Daarom heb ik besloten om een 30 dagen project te starten, waarin ik iedere dag 10 minuten ga schrijven. Het maakt niet uit waarover, het maakt niet uit als er alleen onzin uit mijn pen komt, als ik maar even mijn notitieboek oppak en schrijf. Na die 30 dagen ga ik kijken hoe dit me bevallen is. Vind ik het fijn om iedere dag te schrijven of levert dat juist druk op? Haal ik er plezier uit om na een drukke dag van me af te schrijven of voelt het als een extra verplichting?

Ik ben benieuwd hoe het de komende 30 dagen gaat verlopen. Hopelijk gaat deze inspiratiepagina, gebaseerd op een video van Overall Adventures, me helpen. Dag 1 zit er in ieder geval op!

Lianne leest | Anna Karenina #7 en #8

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het zevende en het achtste deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het zevende en achtste deel en daarmee het einde van Anna Karenina.

 
Het zit erop! Gisteren sloeg ik de laatste bladzijde van dit 800 pagina's tellende boek om en deed vervolgens een rondedansje omdat het gelukt is.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van dit boek. Het geeft een mooi inkijkje in de Russische samenleving van de 19e eeuw, zit vol intriges en dramatische gebeurtenissen en bevat prachtige beschrijvingen van de natuur. Toch merkte ik dat ik me er soms toe moest zetten om het te lezen. Dat kwam vooral door de wat tragere stukken over politiek en landbouw. Het droeg zeker bij aan het begrip voor de setting van het boek, maar het had van mij iets minder gemogen. Gelukkig maakten de gedeelten over Anna en Kitty veel goed.

Deel zeven start met het echtpaar Levin in Moskou. Ze zijn daar omdat Kitty's moeder vindt dat ze in de stad en niet op het platteland moet bevallen. Vanaf de eerste pagina is het duidelijk dat Levin gestrest is. Hij voelt zich niet op zijn gemak in de stad en ziet erg op tegen de naderende gebeurtenis. Kitty daarentegen is volkomen rustig. Nu Levin in de stad is, zien we de society meer vanuit het perspectief van een buitenstaander. Dat tegengeluid vond ik interessant om te lezen.

"Throughout the performance Levin felt like a deaf person watching a dance. He was quite perplexed when the music stopped and felt very tired as a result of strained attention quite unrewarded."

In dit deel ontmoeten Levin en Anna elkaar voor het eerst. Anna kent Kitty, de vrouw van Levin, en Levin kent Vronsky, de geliefde van Anna, maar ze hadden elkaar nog niet ontmoet. Anna maakt wederom een verpletterende indruk. Het portret van Anna wordt weer even genoemd:

"In reality she was less brilliant, but there was something about her new and attractive which was not in the portrait." 

Anna zit intussen in de knoop met haar relatie. Ze snapt niet hoe een getrouwde man als Levin zo van haar onder de indruk kan zijn, terwijl ze door haar eigen geliefde zo koel behandeld wordt. Deels geloof ik wel dat Vronsky niet meer zoveel passie heeft als aan het begin, maar aan de andere kant heb ik ook het idee dat hij nog steeds zijn best doet voor Anna. Volgens mij lijkt het in haar hoofd erger dan het daadwerkelijk is. Anna wil sterk blijven, maar dat lukt haar niet. De twee maken steeds vaker ruzie.

Kitty's bevalling wordt beschreven vanuit het perspectief van Levin, die het bijna niet meer houdt van de zenuwen. Hij raakt bij elke kreun of schreeuw overtuigt dat het niet goed zal gaan en dat Kitty zal overlijden. Ergens ook wel begrijpelijk; we hebben in dit boek al eerder gezien dat het bijna mis ging. Levin vergelijkt deze ingrijpende gebeurtenis met het overlijden van zijn broer. Hier komt het prachtige taalgebruik van Tolstoj weer naar boven:

"But that sorrow and this joy were equally beyond the usual conditions of life: they were like openings in that usual life through which something higher became visible."

Uiteindelijk gaat de bevalling goed en wordt er een zoon geboren. In deel zeven en acht lezen we hoe het Levin wat moeite kost om van zijn zoon te houden. Het lijkt alsof hij iets anders had verwacht van het gezinsleven. Uiteindelijk komt het goed; na een angstig moment in een storm waarin Levin denkt dat hij Kitty en zijn zoon kwijt is, ziet hij in hoeveel hij eigenlijk van hen beiden houdt.

Oblonsky fungeert intussen weer als een middel om iemand op een andere locatie in het verhaal te betrekken. Hij moet voor zijn zoektocht naar een beter betaalde baan naar Petersburg en brengt daar ook een bezoek aan Karenin. Laatstgenoemde beslist niet meer zelf over zijn zaken, maar laat alles over aan Lydia en een Franse 'helderziende'. De scheiding die Oblonsky namens Anna komt bepleiten, gaat niet door.

Anna verliest zichzelf steeds meer in waanzin. Ze is jaloers op vrouwen die niet bestaan, beeldt zich in dat Vronsky gemenere dingen zegt dan hij daadwerkelijk doet en ze is ronduit ongelukkig. Ze heeft haar zoon al opgegeven in de hoop zo haar relatie met Vronsky goed te kunnen houden, maar ze blijft kilte voelen. Ze weet, mede door een flinke dosis opium, niet meer wat waar en niet waar is en ziet geen uitweg meer. In een hartverscheurende scene op het treinstation besluit ze , net als iemand in het begin van het boek deed, voor de trein te springen.

via GIPHY

In deel acht zien we de gevolgen van de gebeurtenis. Vronsky is diep ongelukkig na het overlijden van Anna en kan de gebeurtenissen moeilijk verwerken. We lezen dat hij zelfs het lichaam van Anna heeft gezien. Zijn moeder is bang dat hij weer een poging tot zelfmoord gaat plegen, maar Vronsky besluit zich als vrijwilliger in het leger aan te melden.

Ook Levin blijkt het niet gemakkelijk te hebben gehad. Hij heeft na de geboorte van zijn zoon een flinke existentiële crisis doorgemaakt en blijkt zelfs op meerdere momenten op het punt gestaan te hebben om een einde aan zijn leven te maken. Wat zitten er veel pogingen tot of neigingen tot zelfmoord in dit boek...

Uiteindelijk vindt hij zijn troost in een soort ietsisme. Hij gelooft dat er een grotere macht is, maar geeft er verder geen naam of duiding aan. Hij geeft zelf aan dat hij niet volledig veranderd is, maar dat hij vooral weer de zin van het leven gevonden heeft. Daarmee zit er toch nog een sprankje positiviteit in dit boek vol heftige gebeurtenissen:

"I shall still get angry with Ivan the coachman in the same way, shall dispute in the same way, shall inopportunely express my thoughts; there will still be a wall between my soul's holy of holies and other people; even my wife I shall still blame for my own fears and shall repent of it. My reason will still not understand why I pray, but I shall still pray, and my life, my whole life, independently of anything that may happen to me, is every moment of it no longer meaningless as it was before, but has an unquestionable meaning of goodness with which I have the power to invest it."

Lianne leest | Anna Karenina #5 en #6

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het vijfde en het zesde deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het vijfde en zesde deel van Anna Karenina.

 
Het lukte me niet echt om tijdens de drukste periode van het jaar ruimte in mijn hoofd te maken voor Anna Karenina. Nu de drukte voorbij is, ben ik als een speer door deel vijf en zes gevlogen en eindelijk weer bij.

Ik geniet nog steeds van dit boek. Er zitten soms wat uitgebreide stukken in over politiek, landbouw en het werkende leven van de mannen en die interesseren me niet erg, maar vooral de stukken over Anna blijven fascineren. Ik ben benieuwd hoe het verhaal af gaat lopen; ik vrees een beetje voor Anna.

Deel vijf begint met een bruiloft. Heel interessant om te zien wat de gebruiken in die tijd waren. En arme Levin, die continu zo ontzettend zenuwachtig en onzeker is. Kitty is ontzettend lief en geduldig met hem. Ze lijken een perfect koppel.

"Levin glanced at Kitty and thought he had never seen her like that before, so enchanting with the new light of happiness irradiating her face."

Ik had verwacht dat dit gedeelte, gezien de uitgebreide beschrijvingen van Tolstoj, wat langer zou zijn, maar het was verrassend snel voorbij.

We schakelen over naar Anna en Vronsky die met baby Anna op reis zijn. Anna had voor zichzelf besloten dat ze moet lijden, maar tot haar eigen verbazing voelde ze het lijden niet. Dat komt vooral doordat ze omgeven worden door mensen die, in ieder geval, ogenschijnlijk begrip hebben voor hun situatie. Vronsky doet alles voor Anna, maar verveelt zich. Reizen als koppel is toch anders dan reizen als vrijgezel. Er volgt een lange scene over een kunstenaar die een portret van Anna maakt. Niet het meest interessante stuk.

Het getrouwde leven is voor Levin niet direct wat hij ervan verwacht had. Tolstoj beschrijft dit wederom met een prachtige metafoor.

"He was happy, but having embarked on family life he saw at every step that it was not at all what he had anticipated. At every step he took he felt as a man would feel who, after admiring the smooth happy motion of a little boat upon the water, had himself got into the boat. He found that besides siting quietly without rocking he had to keep a lookout, not for a moment forget where he was going, or that there was water under his feet, and that he had to row, although it hurt his unaccostumed hands; in short that it only looked easy, but to do it, though very delightful, was very difficult. 

Levin heeft vooral onbegrip over de dingen waar Kitty zich druk om maakt. Zo snapt hij bijvoorbeeld zodra het slecht gaat met zijn broer Nicholas niet waarom Kitty met hem mee wil gaan en ziet dat als irritante bemoeienis van haar kant. En dat terwijl Kitty hem en zijn broer alleen wil ondersteunen. Zodra Levin ziet hoe liefdevol Kitty zijn broer ondersteunt, verandert zijn beeld van zijn vrouw weer.

Dat gebeurt in de rest van dit deel en deel zes nog regelmatig. Er zijn veel misverstanden tussen het stel. Levin ziet dingen die er niet zijn, Kitty reageert onhandig waardoor Levin's illusies bevestigd worden. Op een gegeven moment wilde ik Levin bijna door elkaar schudden om hem duidelijk te maken dat hij niet zo jaloers en onzeker moet zijn. Maar wat er ook gebeurt, na verloop van tijd zijn de twee altijd weer verliefd en gelukkig met elkaar. Gelukkig maar, want Kitty is in verwachting van hun eerste kindje.

Karenin zit in de knoop met zichzelf. We krijgen eindelijk een beetje meer informatie over het verleden van deze mysterieuze en starre man, waardoor ik wat meer begrip kreeg voor de manier waarop hij reageert op bepaalde dingen. Even wekte Tolstoj daar een sprankje sympathie bij me op.  Ondertussen ziet Lydia, een van de invloedrijke dames in de sociale kringen, haar kans schoon en trekt bij Karenin in om 'hem te helpen', bijvoorbeeld bij de opvoeding van zijn kind. Stiekem is ze verliefd op de man en wil ze niets liever dan een grotere wig tussen hem en Anna drijven.

Zo weet Lydia bijna te voorkomen dat Anna, die weer terug is van haar reis, haar zoon Serezha ziet. Karenin en zij hebben het kind geprobeerd wijs te maken dat zijn moeder dood is, maar hij gelooft dat niet en wordt later in dat vermoeden bevestigd door zijn nurse. Anna sluipt stiekem het huis van haar man in en wordt even herenigd met haar zoon. Dit is een ontzettend aandoenlijk gedeelte. De liefde tussen die twee is zo ontzettend groot. Ze begrijpen elkaar bijna zonder woorden, terwijl tussen Serezha en zijn vader voor onbegrip bestaat.

Anna is door al het gedoe niet meer welkom in de society. Vronsky probeert te voorkomen dat ze naar het theater gaat en zich blootstelt aan iedereen uit de hoge klassen, maar Anna, eigenwijs als ze is, gaat toch. Er ontstaat een pijnlijke situatie waarbij een dame tegen Anna uitvalt en niemand meer aandacht heeft voor het theaterstuk. De relatie tussen Anna en Vronsky staat onder druk.

In deel vijf is het volle bak in huize Levin, wordt er een mislukte poging tot koppelen gedaan (waarbij kennelijk meteen een aanzoek wordt verwacht) en is Levin jaloers. Er wordt gejaagd, gediscussieerd over huwelijken en vreemdgaan en we krijgen zelfs een nieuwe, unieke point-of-view, namelijk vanuit een hond. De jachttaferelen vond ik wat minder interessant, maar gelukkig zijn daar nog Tolstoj's prachtige natuurbeschrijvingen:

"The path led him straight to the marsh, which was recognizable by the mist rising from it, thicker at one spot and thinner at another, so that the sedge and willow bushes looked like islets swaying in the mist."

Levin's jaloezie wordt zo erg dat hij de betreffende gast wegstuurt uit zijn huis. Die gast zien we later weer terug bij Anna, waar Dolly ook naartoe gegaan is. Ik vond overigens Dolly's gedachtegangen tijdens het reizen erg interessant. Ze heeft eindelijk wat tijd voor zichzelf en vergelijkt haar situatie met die van Anna. Ze houdt zielsveel van haar kinderen, maar het wordt haar allemaal wat teveel. De druk van al die zwangerschappen, de kinderen die ze verloren heeft, het opvoeden en de twijfels of haar kinderen wel goed opgroeien. Ze trekt op een gegeven moment wel weer bij, maar ik vond deze twijfels op de een of andere manier wel relativerend.

Ze Vronsky vraagt aan Dolly om tussen hem en zijn vrouw te bemiddelen, omdat Anna niet van Karenin wil scheiden. Hij kan het niet verdragen dat zijn kind onder deze omstandigheden niet zijn naam kan dragen en dat een eventuele toekomstige zoon dus ook nooit zijn erfgenaam kan zijn. Anna wil niet scheiden, omdat ze bang is dat ze haar zoon nooit meer kan zien, vooral nu Lydia een flinke vinger in de pap heeft.

Na een uitgebreid relaas over politiek en verkiezingen eindigt deel zes met een onzekere Anna die bang is dat Vronsky haar zal verlaten. Vooral nu hij zijn leven weer op orde aan het brengen is en veel van huis weg is. De enige manier die Anna ziet om te voorkomen dat ze in de steek gelaten wordt, is dat ze Karenin toch om een scheiding vraagt. Ik ben heel benieuwd of Karenin daarmee akkoord gaat en of Anna hier nu echt gelukkig van gaat worden...

Lianne leest | Anna Karenina #3 en #4

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het derde en het vierde deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het derde en vierde deel van Anna Karenina.

 
Door drukte stond mijn hoofd er even niet naar om verder te lezen in deze dikke pil. Lange tijd liep ik flink achter op schema, maar afgelopen zondag heb ik in een dag de complete delen 3 en 4 (200 bladzijden) gelezen. De tegenstelling tussen deze twee delen had niet groter kunnen zijn. Deel 3 zoomt erg in op de landbouwactiviteiten van Levin en de carriere van Karenin en bevat relatief weinig Anna en Kitty. In deel 4 zit de vaart er weer in en staan Anna en Kitty juist meer centraal.

Tussen de landbouwactiviteiten door leren we Levin weer wat beter kennen. Hoe hij, in tegenstelling tot iedereen in zijn omgeving, het fijn vindt om samen met zijn ingehuurde krachten het land te bewerken. Hoe het hem niet uitmaakt wat anderen van hem vinden. En vooral ook hoe hij geniet van de wereld om zich heen.

"How beautiful, he thought, looking up at a strange mother-of-pearl coloured shell formed of fleecy clouds, in the centre of the sky just over his head."

Uiteindelijk komt hij er na het zien van het geluk van een stel uit het dorp achter dat hij zijn gevoelens niet langer weg kan stoppen en maar een ding wil; met Kitty trouwen.

Karenin is ondertussen door zijn vrouw Anna geconfronteerd met haar affaire en voelt een opmerkelijke opluchting.

"Karenin felt like a man who has just had a tooth drawn which has been hurting him for a long time."

Het doet hem kennelijk niet zoveel dat hij zelf ongelukkig is, maar hij wil vooral niet dat Anna en Vronsky samen gelukkig kunnen zijn.

"He did not acknowledge it to himself, but in the depths of his soul he wished her to suffer for impairing his peace of mind and honour."

Hij komt tot de conclusie dat Anna en hij bij elkaar moeten blijven, de affaire met Vronsky beëindigd moet worden en dat ze alles moeten verbergen voor de buitenwereld. Alles om maar geen gezichtsverlies te lijden en Anna te straffen voor haar gedrag.

Anna zit intussen in een moreel dilemma. Ze wil weg bij Karenin, maar wil haar zoon niet kwijt. Ook Vronsky moet een keuze maken tussen ambitie en eer. Hij is een man van zijn woord en heeft tegen Anna gezegd dat ze Karenin voor hem moet verlaten. Het is zijn taak om dan ook voor haar te zorgen en daarmee zijn ambitie in het leger achter zich te laten.

In deel 4 is de situatie in huize Karenin volledig onhoudbaar geworden, nadat Anna de enige regel van Karenin (Vronsky komt niet in hun huis) heeft overtreden. Hij vertrekt op zakenreis en komt daar Oblonsky tegen. Die organiseert een etentje waar onder anderen Karenin, Levin en Kitty voor uitgenodigd zijn. Tolstoj weet de verschillende verhaallijnen elke keer op lumineuze wijze aan elkaar te knopen. Oblonsky vormt een schakel tussen het verhaal van Karenin aan de ene kant en het verhaal van Levin en Kitty aan de andere kant.

Tijdens het etentje spreken Kitty en Levin elkaar eindelijk weer sinds die noodlottige avond waarop zij hem afwees vanwege haar gevoelens voor Vronsky. Na veel onzekere vragen en voorzichtige pogingen gebeurt het dan eindelijk: Levin vraagt Kitty ten huwelijk. Eindelijk goed nieuws na al die negatieve gebeurtenissen!

via GIPHY

Heel aandoenlijk is de manier waarop Levin een dag later officieel toestemming voor het huwelijk gaat vragen aan Kitty's ouders. Hij loopt voor dag en dauw naar hun huis om tot de conclusie te komen dat het nog veel te vroeg is en hij nog een paar uur tijd moet doden.

"All that night and morning Levin had lived quite unconsciously, and felt quite outside the conditions of material existence. He had not eaten for a whole day, had not slept for two nights, had spent several hours half-dressed and exposed to the frost, yet he felt not only fresher and better than ever before, but quite independent of his body: he moved without his muscles making any effort, and felt capable of anything. He was sure that he could fly upwards or knock down the corner of a house, were it necessary. He spent the rest of the time walking about the streets, looking at his watch, and gazing around."

Vronsky en Anna hadden beiden aan het begin van deel 4 een droom, waaruit Anna de conclusie had getrokken dat ze in het kraambed zou sterven. Er bleek een kern van waarheid in te zitten, want Anna is na de geboorte van haar dochter dood- en doodziek geworden. Karenin komt eerder terug van zijn zakenreis en laat voor het eerst sinds dit boek zijn menselijke kant zien. Anna kan die menselijke kant niet uitstaan, maar Karenin laat zich er niet door tegenhouden. Hij richt zich volledig op Anna, haar dochter, zijn eigen zoon en vooral op het herstel van Anna.

Vronsky ziet alle hoop op een goed einde voor Anna en hem vervliegen, pakt zijn wapen en schiet zichzelf in de borst. Wat een ellende zit er in deze hoofdstukken, en wat een contrast met het geluk van Levin en Kitty. Gelukkig voor Anna, Vronsky zelf, en ook wel een beetje voor ons, mist Vronsky zijn hart en overleeft het schot.

Anna en Vronsky worden beter en het deel eindigt met de mededeling dat Anna en Vronsky, zonder kinderen, samen op reis zijn gegaan. Het probleem is echter dat Anna niet wil scheiden van haar man... To be continued!