30 Dagen Journal Project

Een tijdje geleden schreef ik een blog over dat ik weer voorzichtig wilde beginnen met bloggen. Zonder druk, zonder regels, gewoon als creatieve uitlaatklep. Inmiddels schrijf ik weer zo nu en dan een blog, geniet ik er weer van en ben ik zelfs bezig met een verhuizing naar Wordpress en een eigen domein.

Naast bloggen had ik ook altijd een andere creatieve uitlaatklep, namelijk journaling, oftewel met de hand schrijven in notitieboekjes. Ik ben al sinds jongs af aan regelmatig begonnen met het bijhouden van een dagboek, maar schreef zelden een volledig boekje vol. Toen ik het concept van bullet journaling ontdekte, kreeg ik weer een flinke opleving. Ik zocht voorbeelden van internet en leefde me uit met stempels, washitapes, handlettering en allerlei soorten pennen. Zoals het wel vaker bij mij gaat, stort ik me ergens volledig op en raak ik vervolgens gefrustreerd als ik moeite begin te krijgen om het vol te houden. Ik wil graag weer beginnen, maar dan zonder mezelf al te veel druk op te leggen. Vergelijkbaar met hoe ik nu ook mijn blog bijhoud.

Daarom heb ik besloten om een 30 dagen project te starten, waarin ik iedere dag 10 minuten ga schrijven. Het maakt niet uit waarover, het maakt niet uit als er alleen onzin uit mijn pen komt, als ik maar even mijn notitieboek oppak en schrijf. Na die 30 dagen ga ik kijken hoe dit me bevallen is. Vind ik het fijn om iedere dag te schrijven of levert dat juist druk op? Haal ik er plezier uit om na een drukke dag van me af te schrijven of voelt het als een extra verplichting?

Ik ben benieuwd hoe het de komende 30 dagen gaat verlopen. Hopelijk gaat deze inspiratiepagina, gebaseerd op een video van Overall Adventures, me helpen. Dag 1 zit er in ieder geval op!

Lianne leest | Anna Karenina #7 en #8

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het zevende en het achtste deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het zevende en achtste deel en daarmee het einde van Anna Karenina.

 
Het zit erop! Gisteren sloeg ik de laatste bladzijde van dit 800 pagina's tellende boek om en deed vervolgens een rondedansje omdat het gelukt is.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van dit boek. Het geeft een mooi inkijkje in de Russische samenleving van de 19e eeuw, zit vol intriges en dramatische gebeurtenissen en bevat prachtige beschrijvingen van de natuur. Toch merkte ik dat ik me er soms toe moest zetten om het te lezen. Dat kwam vooral door de wat tragere stukken over politiek en landbouw. Het droeg zeker bij aan het begrip voor de setting van het boek, maar het had van mij iets minder gemogen. Gelukkig maakten de gedeelten over Anna en Kitty veel goed.

Deel zeven start met het echtpaar Levin in Moskou. Ze zijn daar omdat Kitty's moeder vindt dat ze in de stad en niet op het platteland moet bevallen. Vanaf de eerste pagina is het duidelijk dat Levin gestrest is. Hij voelt zich niet op zijn gemak in de stad en ziet erg op tegen de naderende gebeurtenis. Kitty daarentegen is volkomen rustig. Nu Levin in de stad is, zien we de society meer vanuit het perspectief van een buitenstaander. Dat tegengeluid vond ik interessant om te lezen.

"Throughout the performance Levin felt like a deaf person watching a dance. He was quite perplexed when the music stopped and felt very tired as a result of strained attention quite unrewarded."

In dit deel ontmoeten Levin en Anna elkaar voor het eerst. Anna kent Kitty, de vrouw van Levin, en Levin kent Vronsky, de geliefde van Anna, maar ze hadden elkaar nog niet ontmoet. Anna maakt wederom een verpletterende indruk. Het portret van Anna wordt weer even genoemd:

"In reality she was less brilliant, but there was something about her new and attractive which was not in the portrait." 

Anna zit intussen in de knoop met haar relatie. Ze snapt niet hoe een getrouwde man als Levin zo van haar onder de indruk kan zijn, terwijl ze door haar eigen geliefde zo koel behandeld wordt. Deels geloof ik wel dat Vronsky niet meer zoveel passie heeft als aan het begin, maar aan de andere kant heb ik ook het idee dat hij nog steeds zijn best doet voor Anna. Volgens mij lijkt het in haar hoofd erger dan het daadwerkelijk is. Anna wil sterk blijven, maar dat lukt haar niet. De twee maken steeds vaker ruzie.

Kitty's bevalling wordt beschreven vanuit het perspectief van Levin, die het bijna niet meer houdt van de zenuwen. Hij raakt bij elke kreun of schreeuw overtuigt dat het niet goed zal gaan en dat Kitty zal overlijden. Ergens ook wel begrijpelijk; we hebben in dit boek al eerder gezien dat het bijna mis ging. Levin vergelijkt deze ingrijpende gebeurtenis met het overlijden van zijn broer. Hier komt het prachtige taalgebruik van Tolstoj weer naar boven:

"But that sorrow and this joy were equally beyond the usual conditions of life: they were like openings in that usual life through which something higher became visible."

Uiteindelijk gaat de bevalling goed en wordt er een zoon geboren. In deel zeven en acht lezen we hoe het Levin wat moeite kost om van zijn zoon te houden. Het lijkt alsof hij iets anders had verwacht van het gezinsleven. Uiteindelijk komt het goed; na een angstig moment in een storm waarin Levin denkt dat hij Kitty en zijn zoon kwijt is, ziet hij in hoeveel hij eigenlijk van hen beiden houdt.

Oblonsky fungeert intussen weer als een middel om iemand op een andere locatie in het verhaal te betrekken. Hij moet voor zijn zoektocht naar een beter betaalde baan naar Petersburg en brengt daar ook een bezoek aan Karenin. Laatstgenoemde beslist niet meer zelf over zijn zaken, maar laat alles over aan Lydia en een Franse 'helderziende'. De scheiding die Oblonsky namens Anna komt bepleiten, gaat niet door.

Anna verliest zichzelf steeds meer in waanzin. Ze is jaloers op vrouwen die niet bestaan, beeldt zich in dat Vronsky gemenere dingen zegt dan hij daadwerkelijk doet en ze is ronduit ongelukkig. Ze heeft haar zoon al opgegeven in de hoop zo haar relatie met Vronsky goed te kunnen houden, maar ze blijft kilte voelen. Ze weet, mede door een flinke dosis opium, niet meer wat waar en niet waar is en ziet geen uitweg meer. In een hartverscheurende scene op het treinstation besluit ze , net als iemand in het begin van het boek deed, voor de trein te springen.

via GIPHY

In deel acht zien we de gevolgen van de gebeurtenis. Vronsky is diep ongelukkig na het overlijden van Anna en kan de gebeurtenissen moeilijk verwerken. We lezen dat hij zelfs het lichaam van Anna heeft gezien. Zijn moeder is bang dat hij weer een poging tot zelfmoord gaat plegen, maar Vronsky besluit zich als vrijwilliger in het leger aan te melden.

Ook Levin blijkt het niet gemakkelijk te hebben gehad. Hij heeft na de geboorte van zijn zoon een flinke existentiële crisis doorgemaakt en blijkt zelfs op meerdere momenten op het punt gestaan te hebben om een einde aan zijn leven te maken. Wat zitten er veel pogingen tot of neigingen tot zelfmoord in dit boek...

Uiteindelijk vindt hij zijn troost in een soort ietsisme. Hij gelooft dat er een grotere macht is, maar geeft er verder geen naam of duiding aan. Hij geeft zelf aan dat hij niet volledig veranderd is, maar dat hij vooral weer de zin van het leven gevonden heeft. Daarmee zit er toch nog een sprankje positiviteit in dit boek vol heftige gebeurtenissen:

"I shall still get angry with Ivan the coachman in the same way, shall dispute in the same way, shall inopportunely express my thoughts; there will still be a wall between my soul's holy of holies and other people; even my wife I shall still blame for my own fears and shall repent of it. My reason will still not understand why I pray, but I shall still pray, and my life, my whole life, independently of anything that may happen to me, is every moment of it no longer meaningless as it was before, but has an unquestionable meaning of goodness with which I have the power to invest it."

Lianne leest | Anna Karenina #5 en #6

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het vijfde en het zesde deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het vijfde en zesde deel van Anna Karenina.

 
Het lukte me niet echt om tijdens de drukste periode van het jaar ruimte in mijn hoofd te maken voor Anna Karenina. Nu de drukte voorbij is, ben ik als een speer door deel vijf en zes gevlogen en eindelijk weer bij.

Ik geniet nog steeds van dit boek. Er zitten soms wat uitgebreide stukken in over politiek, landbouw en het werkende leven van de mannen en die interesseren me niet erg, maar vooral de stukken over Anna blijven fascineren. Ik ben benieuwd hoe het verhaal af gaat lopen; ik vrees een beetje voor Anna.

Deel vijf begint met een bruiloft. Heel interessant om te zien wat de gebruiken in die tijd waren. En arme Levin, die continu zo ontzettend zenuwachtig en onzeker is. Kitty is ontzettend lief en geduldig met hem. Ze lijken een perfect koppel.

"Levin glanced at Kitty and thought he had never seen her like that before, so enchanting with the new light of happiness irradiating her face."

Ik had verwacht dat dit gedeelte, gezien de uitgebreide beschrijvingen van Tolstoj, wat langer zou zijn, maar het was verrassend snel voorbij.

We schakelen over naar Anna en Vronsky die met baby Anna op reis zijn. Anna had voor zichzelf besloten dat ze moet lijden, maar tot haar eigen verbazing voelde ze het lijden niet. Dat komt vooral doordat ze omgeven worden door mensen die, in ieder geval, ogenschijnlijk begrip hebben voor hun situatie. Vronsky doet alles voor Anna, maar verveelt zich. Reizen als koppel is toch anders dan reizen als vrijgezel. Er volgt een lange scene over een kunstenaar die een portret van Anna maakt. Niet het meest interessante stuk.

Het getrouwde leven is voor Levin niet direct wat hij ervan verwacht had. Tolstoj beschrijft dit wederom met een prachtige metafoor.

"He was happy, but having embarked on family life he saw at every step that it was not at all what he had anticipated. At every step he took he felt as a man would feel who, after admiring the smooth happy motion of a little boat upon the water, had himself got into the boat. He found that besides siting quietly without rocking he had to keep a lookout, not for a moment forget where he was going, or that there was water under his feet, and that he had to row, although it hurt his unaccostumed hands; in short that it only looked easy, but to do it, though very delightful, was very difficult. 

Levin heeft vooral onbegrip over de dingen waar Kitty zich druk om maakt. Zo snapt hij bijvoorbeeld zodra het slecht gaat met zijn broer Nicholas niet waarom Kitty met hem mee wil gaan en ziet dat als irritante bemoeienis van haar kant. En dat terwijl Kitty hem en zijn broer alleen wil ondersteunen. Zodra Levin ziet hoe liefdevol Kitty zijn broer ondersteunt, verandert zijn beeld van zijn vrouw weer.

Dat gebeurt in de rest van dit deel en deel zes nog regelmatig. Er zijn veel misverstanden tussen het stel. Levin ziet dingen die er niet zijn, Kitty reageert onhandig waardoor Levin's illusies bevestigd worden. Op een gegeven moment wilde ik Levin bijna door elkaar schudden om hem duidelijk te maken dat hij niet zo jaloers en onzeker moet zijn. Maar wat er ook gebeurt, na verloop van tijd zijn de twee altijd weer verliefd en gelukkig met elkaar. Gelukkig maar, want Kitty is in verwachting van hun eerste kindje.

Karenin zit in de knoop met zichzelf. We krijgen eindelijk een beetje meer informatie over het verleden van deze mysterieuze en starre man, waardoor ik wat meer begrip kreeg voor de manier waarop hij reageert op bepaalde dingen. Even wekte Tolstoj daar een sprankje sympathie bij me op.  Ondertussen ziet Lydia, een van de invloedrijke dames in de sociale kringen, haar kans schoon en trekt bij Karenin in om 'hem te helpen', bijvoorbeeld bij de opvoeding van zijn kind. Stiekem is ze verliefd op de man en wil ze niets liever dan een grotere wig tussen hem en Anna drijven.

Zo weet Lydia bijna te voorkomen dat Anna, die weer terug is van haar reis, haar zoon Serezha ziet. Karenin en zij hebben het kind geprobeerd wijs te maken dat zijn moeder dood is, maar hij gelooft dat niet en wordt later in dat vermoeden bevestigd door zijn nurse. Anna sluipt stiekem het huis van haar man in en wordt even herenigd met haar zoon. Dit is een ontzettend aandoenlijk gedeelte. De liefde tussen die twee is zo ontzettend groot. Ze begrijpen elkaar bijna zonder woorden, terwijl tussen Serezha en zijn vader voor onbegrip bestaat.

Anna is door al het gedoe niet meer welkom in de society. Vronsky probeert te voorkomen dat ze naar het theater gaat en zich blootstelt aan iedereen uit de hoge klassen, maar Anna, eigenwijs als ze is, gaat toch. Er ontstaat een pijnlijke situatie waarbij een dame tegen Anna uitvalt en niemand meer aandacht heeft voor het theaterstuk. De relatie tussen Anna en Vronsky staat onder druk.

In deel vijf is het volle bak in huize Levin, wordt er een mislukte poging tot koppelen gedaan (waarbij kennelijk meteen een aanzoek wordt verwacht) en is Levin jaloers. Er wordt gejaagd, gediscussieerd over huwelijken en vreemdgaan en we krijgen zelfs een nieuwe, unieke point-of-view, namelijk vanuit een hond. De jachttaferelen vond ik wat minder interessant, maar gelukkig zijn daar nog Tolstoj's prachtige natuurbeschrijvingen:

"The path led him straight to the marsh, which was recognizable by the mist rising from it, thicker at one spot and thinner at another, so that the sedge and willow bushes looked like islets swaying in the mist."

Levin's jaloezie wordt zo erg dat hij de betreffende gast wegstuurt uit zijn huis. Die gast zien we later weer terug bij Anna, waar Dolly ook naartoe gegaan is. Ik vond overigens Dolly's gedachtegangen tijdens het reizen erg interessant. Ze heeft eindelijk wat tijd voor zichzelf en vergelijkt haar situatie met die van Anna. Ze houdt zielsveel van haar kinderen, maar het wordt haar allemaal wat teveel. De druk van al die zwangerschappen, de kinderen die ze verloren heeft, het opvoeden en de twijfels of haar kinderen wel goed opgroeien. Ze trekt op een gegeven moment wel weer bij, maar ik vond deze twijfels op de een of andere manier wel relativerend.

Ze Vronsky vraagt aan Dolly om tussen hem en zijn vrouw te bemiddelen, omdat Anna niet van Karenin wil scheiden. Hij kan het niet verdragen dat zijn kind onder deze omstandigheden niet zijn naam kan dragen en dat een eventuele toekomstige zoon dus ook nooit zijn erfgenaam kan zijn. Anna wil niet scheiden, omdat ze bang is dat ze haar zoon nooit meer kan zien, vooral nu Lydia een flinke vinger in de pap heeft.

Na een uitgebreid relaas over politiek en verkiezingen eindigt deel zes met een onzekere Anna die bang is dat Vronsky haar zal verlaten. Vooral nu hij zijn leven weer op orde aan het brengen is en veel van huis weg is. De enige manier die Anna ziet om te voorkomen dat ze in de steek gelaten wordt, is dat ze Karenin toch om een scheiding vraagt. Ik ben heel benieuwd of Karenin daarmee akkoord gaat en of Anna hier nu echt gelukkig van gaat worden...

Lianne leest | Anna Karenina #3 en #4

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het derde en het vierde deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het derde en vierde deel van Anna Karenina.

 
Door drukte stond mijn hoofd er even niet naar om verder te lezen in deze dikke pil. Lange tijd liep ik flink achter op schema, maar afgelopen zondag heb ik in een dag de complete delen 3 en 4 (200 bladzijden) gelezen. De tegenstelling tussen deze twee delen had niet groter kunnen zijn. Deel 3 zoomt erg in op de landbouwactiviteiten van Levin en de carriere van Karenin en bevat relatief weinig Anna en Kitty. In deel 4 zit de vaart er weer in en staan Anna en Kitty juist meer centraal.

Tussen de landbouwactiviteiten door leren we Levin weer wat beter kennen. Hoe hij, in tegenstelling tot iedereen in zijn omgeving, het fijn vindt om samen met zijn ingehuurde krachten het land te bewerken. Hoe het hem niet uitmaakt wat anderen van hem vinden. En vooral ook hoe hij geniet van de wereld om zich heen.

"How beautiful, he thought, looking up at a strange mother-of-pearl coloured shell formed of fleecy clouds, in the centre of the sky just over his head."

Uiteindelijk komt hij er na het zien van het geluk van een stel uit het dorp achter dat hij zijn gevoelens niet langer weg kan stoppen en maar een ding wil; met Kitty trouwen.

Karenin is ondertussen door zijn vrouw Anna geconfronteerd met haar affaire en voelt een opmerkelijke opluchting.

"Karenin felt like a man who has just had a tooth drawn which has been hurting him for a long time."

Het doet hem kennelijk niet zoveel dat hij zelf ongelukkig is, maar hij wil vooral niet dat Anna en Vronsky samen gelukkig kunnen zijn.

"He did not acknowledge it to himself, but in the depths of his soul he wished her to suffer for impairing his peace of mind and honour."

Hij komt tot de conclusie dat Anna en hij bij elkaar moeten blijven, de affaire met Vronsky beëindigd moet worden en dat ze alles moeten verbergen voor de buitenwereld. Alles om maar geen gezichtsverlies te lijden en Anna te straffen voor haar gedrag.

Anna zit intussen in een moreel dilemma. Ze wil weg bij Karenin, maar wil haar zoon niet kwijt. Ook Vronsky moet een keuze maken tussen ambitie en eer. Hij is een man van zijn woord en heeft tegen Anna gezegd dat ze Karenin voor hem moet verlaten. Het is zijn taak om dan ook voor haar te zorgen en daarmee zijn ambitie in het leger achter zich te laten.

In deel 4 is de situatie in huize Karenin volledig onhoudbaar geworden, nadat Anna de enige regel van Karenin (Vronsky komt niet in hun huis) heeft overtreden. Hij vertrekt op zakenreis en komt daar Oblonsky tegen. Die organiseert een etentje waar onder anderen Karenin, Levin en Kitty voor uitgenodigd zijn. Tolstoj weet de verschillende verhaallijnen elke keer op lumineuze wijze aan elkaar te knopen. Oblonsky vormt een schakel tussen het verhaal van Karenin aan de ene kant en het verhaal van Levin en Kitty aan de andere kant.

Tijdens het etentje spreken Kitty en Levin elkaar eindelijk weer sinds die noodlottige avond waarop zij hem afwees vanwege haar gevoelens voor Vronsky. Na veel onzekere vragen en voorzichtige pogingen gebeurt het dan eindelijk: Levin vraagt Kitty ten huwelijk. Eindelijk goed nieuws na al die negatieve gebeurtenissen!

via GIPHY

Heel aandoenlijk is de manier waarop Levin een dag later officieel toestemming voor het huwelijk gaat vragen aan Kitty's ouders. Hij loopt voor dag en dauw naar hun huis om tot de conclusie te komen dat het nog veel te vroeg is en hij nog een paar uur tijd moet doden.

"All that night and morning Levin had lived quite unconsciously, and felt quite outside the conditions of material existence. He had not eaten for a whole day, had not slept for two nights, had spent several hours half-dressed and exposed to the frost, yet he felt not only fresher and better than ever before, but quite independent of his body: he moved without his muscles making any effort, and felt capable of anything. He was sure that he could fly upwards or knock down the corner of a house, were it necessary. He spent the rest of the time walking about the streets, looking at his watch, and gazing around."

Vronsky en Anna hadden beiden aan het begin van deel 4 een droom, waaruit Anna de conclusie had getrokken dat ze in het kraambed zou sterven. Er bleek een kern van waarheid in te zitten, want Anna is na de geboorte van haar dochter dood- en doodziek geworden. Karenin komt eerder terug van zijn zakenreis en laat voor het eerst sinds dit boek zijn menselijke kant zien. Anna kan die menselijke kant niet uitstaan, maar Karenin laat zich er niet door tegenhouden. Hij richt zich volledig op Anna, haar dochter, zijn eigen zoon en vooral op het herstel van Anna.

Vronsky ziet alle hoop op een goed einde voor Anna en hem vervliegen, pakt zijn wapen en schiet zichzelf in de borst. Wat een ellende zit er in deze hoofdstukken, en wat een contrast met het geluk van Levin en Kitty. Gelukkig voor Anna, Vronsky zelf, en ook wel een beetje voor ons, mist Vronsky zijn hart en overleeft het schot.

Anna en Vronsky worden beter en het deel eindigt met de mededeling dat Anna en Vronsky, zonder kinderen, samen op reis zijn gegaan. Het probleem is echter dat Anna niet wil scheiden van haar man... To be continued!

Songs van 2018: September

Nieuwe muziek van een artiest is altijd spannend. Wat is de eerste indruk? Een nieuw geluid of ligt het helemaal in de lijn der verwachting? Aan het eind van de maand deel ik een aantal nieuwe nummers, veelal singles, die mijn aandacht trekken. Deze maand bespreek ik onder andere Ben Howard, Hozier, Tamino en natuurlijk Thom Yorke.

September had zo ontzettend veel nieuwe, toffe muziek dat het moeilijk was om een selectie te maken. Het is dan ook een aardig lange lijst geworden. Maar er is nog meer! Voor ander nieuw materiaal verwijs ik je naar mijn Spotify-lijst van deze maand: 'Songs 2018: September'.

Anna Calvi - As a Man

Anna Calvi houdt van het grote gebaar. Ze wisselt fluisterend zingen af met een enorm geluid met veel bombasme en een flinke vibrato en doet me wat dat betreft denken aan Jeff Buckley. 'Je moet ervan houden.' Een open deur, maar in dit geval wel erg waar. Eerder dit jaar zag ik haar met het Stargaze ensemble in een ode aan David Bowie (bekijk bijvoorbeeld 'Blackstar'. Sindsdien heeft ze mijn hart gestolen.

AURORA - Forgotten Love

Stiekem is deze van augustus, maar ik speel even vals. 'Forgotten Love' is het tweede nummer van haar nog te verschijnen tweede album. Het klinkt lichtvoetiger dan het gemiddelde nummer van het vorige album. Als je de songteksten leest, blijkt echter al snel dat het zwaarmoedige er nog steeds in zit. Dit belooft veel goeds!

Ben Howard ft. Sylvan Esso - Hot Heavy Summer 

Daar waren halverwege de maand uit het niets ineens drie nieuwe nummers van Ben Howard.

"The recording sessions for ‘Noonday Dream’ were so varied and over quite a period of time,” said Howard. “There were little gems that we didn’t know what to do with but it felt right to put these 3 together, both separate and a part of the album so to speak." (Bron: NME)

Hot Heavy Summer is tot nu toe mijn favoriet. Het is een track met popduo Sylvan Esso en de combinatie van de stemmen van Amelia Meath en Howard klinken heel natuurlijk samen. Een fijne verrassing!

A Blaze of Feather - Portland

De muziek van A Blaze of Feather voelt een beetje als een warme deken. Een vol, sfeervol geluid, met een frontman die niet altijd even goed te verstaan is. Perfecte muziek voor de beginnende herfst, als het buiten waait en regent en de bladeren verkleuren.

Hozier ft. Mavis Staples - Nina Cried Power

Hozier is terug. En hoe! Wat een kracht zit er in dit nummer. Een rauw nummer dat een ode is aan de protestsongs (Nina cried power, Billie cried power). Heldin Mavis Staples geeft het een extra dimensie. Kom maar door met dat nieuwe album.

Jacco Gardner - Volva

Jacco Gardner lijkt na uitstapjes als Bruxas weer terug bij zijn roots. Volva is een kort voorproefje van wat er hopelijk nog komen gaat. Een instrumentaal nummer waarin dat unieke geluid van die oude instrumenten weer duidelijk naar voren komt. Hopelijk snel meer. 

Kovacs - Mama & Papa

Ook deze is van augustus, maar verdiende wat mij betreft een eervolle vermelding. Kovacs heeft een uniek geluid in de muziek van eigen bodem. In dit nummer van haar nieuwe album klinkt ze krachtiger dan ooit en dat maakt indruk. Ik breng haar via deze weg graag nog even onder je aandacht.

Lana Del Rey - Mariners Apartment Complex

Lana Del Rey balanceert altijd op het randje van kitsch. Maak de productie te groot en het gaat aan de verkeerde kant over de rand. Met minimale muziek en volle aandacht voor haar stem zijn de mooiste liedjes het resultaat (denk aan 'Video Games'). Zo ook met 'Mariners Apartment Complex'. Prachtig.

Phosphorescent - Christmas Down Under

Phosphorescent is een artiest in wiens oeuvre ik nodig wat dieper moet duiken. Veel verder dan 'Hej, Me I'm Light' kom ik niet. En nu deze prachtige verstilde single. Horen we daar nu een vocoder? Jazeker, en nog een stijlvol gebruikte ook!

SYML - WDWGILY

Is dit dezelfde artiest als van 'Where's My Love'? SYML slaat met dit nummer een veel elektronischere weg in en dat integreert me. Het doet me een beetje denken aan een rustige versie van Jack Garrett. Fascinerend, maar ik weet nog niet helemaal wat ik hiervan moet vinden.

Tamino - Tummy

In oktober is het zover; dan komt het debuutalbum van Tamino uit. 'Tummy' is een rustig nummer dat fijn wegluistert. Knap dat de Belg ook zonder uithalen de aandacht vast kan houden.

Thom Yorke - Suspirium

Mijn favoriet van deze maand en wie weet wordt het ook wel mijn song van het jaar. Wauw. Thom Yorke heeft een twee uur durende (!) soundtrack voor de remake van de klassieke horrorfilm Suspiria. Voorproefje 'Suspirium' is alvast prachtig. Piano, fluit en de kopstem van Thom Yorke. Meer heeft een mens niet nodig toch? Ik zou er bijna een horrorfilm van gaan kijken.

Thomas Azier - Smoke
Deze Nederlander met enorme internationale allure was één van mijn favoriete ontdekkingen van het afgelopen jaar. Een vreugdedansje deed ik dan ook toen er de afgelopen maand nieuw werk van hem verscheen. Op album Rouge was de elektronica minder aanwezig; in de nieuwe nummers speelt het weer een grotere rol. Een intrigerend geluid levert het op.

Villagers - Again

Er is een nieuw album van Villagers uit en wat voor één! De prachtige, breekbare popliedje zijn weer terug; dit keer in een nieuw, maar toch vertrouwd jasje. 'Again' is daar een perfect voorbeeld van: samples, elektronica én een klassieke piano. Een song én album om keer op keer te luisteren en er elke keer nieuwe laagjes in te ontdekken. 

Lianne leest | Anna Karenina #2

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het tweede deel.

Let op: deze blog bevat spoilers over het tweede deel van Anna Karenina.

Na 233 bladzijden Russische intrige kan ik met zekerheid zeggen dat ik geniet van deze klassieker. Tolstoj's taalgebruik is eenvoudiger dan ik had verwacht en als je goed oplet met de namen is het verhaal prima te volgen. Ik ben wel blij dat we in ons project een ruime planning aanhouden. Ik houd er altijd van om meerdere boeken door elkaar te lezen, maar ik merk dat ik het bij deze dikke pil ook nodig heb om af en toe iets anders te lezen.

We starten deel twee bij Kitty, die letterlijk ziek is van liefdesverdriet. Haar vader, Prince Alexander Scherbatsky, is de enige die zijn dochter begrijpt en de vage uitspraken van de artsen niet serieus neemt.

'What a windbag, he thought as he listened to the celebrated doctor's chatter about Kitty's symptoms'

The prince is een van mijn favoriete karakters. In tegenstelling tot zijn vrouw heeft hij begrip voor zijn kinderen, heeft een nuchtere blik op de wereld en is niet gevoelig voor mooie praatjes.

In de tussentijd leren we de Petersburg Society wat beter kennen. Iedereen kent elkaar en gaat bij elkaar op bezoek, maar er zijn verschillende subgroepen te onderscheiden. De eerste groep bestaat uit de directe collega's en ondergeschikten van Karenin, Anna's man. In de tweede groep vind je de groep aan wie Karenin zijn carriere te danken heeft, met als centraal punt Countess Lydia Ivanovna. De derde groep bestaat uit de echte society: dit zijn de mensen van de dansavonden en de eetpartijtjes. Centraal in deze groep staat Princess Betsy Tverskaya en zij is, let op, de nicht van Vronsky. Je kunt dus al raden dat Anna sinds kort vooral in deze kringen te vinden is.

Op een gegeven moment komt in de laatstgenoemde kring de liefde en het huwelijk ter sprake. We krijgen een inkijkje in ieders gedachten en vooral die van Anna vielen me op.

'If it is true that there are as many minds as there are heads, then there are as many kinds of love as there are hearts.'

Anna wil haar affaire met Vronsky stoppen, maar het lukt haar niet. Karenin ziet geen onheil in de vele gesprekken tussen de twee, maar maakt zich vooral druk om wat anderen denken en vinden. Hij spreekt zich pas uit als zijn eigen reputatie in gevaar komt.

'Karenin did not see anything peculiar or improper in his wife's conversing animatedly with Vronsky at a seperate table, but he noticed that others in the drawing-room considered it peculiar and improper, therefore he also considered it improper, and decided to speak to his wife about it.'

Ik vraag me af hoe Anna en hij ooit bij elkaar gekomen zijn, want ze zijn zo verschillend. Karenin is ouderwets en zakelijk. Anna is veel moderner en heeft veel mensenkennis.

Levin heeft intussen nog steeds last van een gebroken hart en heeft de hoop op het vinden van liefde verloren. Totdat zijn vriend Oblonsky hem een verrassingsbezoek brengt en uiteindelijk vertelt dat Kitty niet getrouwd is en Vronsky haar hart heeft gebroken. Ik ben benieuwd of daar in de toekomst nog iets gaat gebeuren. Ondertussen schetst Tolstoj een prachtig beeld van het platteland en de opkomende lente.

'In the morning the bright rising sun quickly melted the thin ice on the water and the warm air all around vibrated with the vapour given off by the awakening earth.'

Vronsky is zich aan het voorbereiden op zijn taak als jockey in een paardenrace. De man die zijn paard verzorgt, herinnert hem er nog maar eens aan dat hij zijn hoofd erbij moet houden. Dat wordt echter ingewikkeld als Anna hem op de avond voor de race groot nieuws vertelt dat hun hele wereld op zijn kop zet. Het zal binnenkort niet langer mogelijk zijn om hun affaire te verbergen, dus Vronsky probeert Anna te overtuigen om alles achter te laten en met hem mee te gaan. Anna kan dat niet. Niet vanwege haar man, maar vanwege haar zoon. Na een dramatisch verlopen race spreekt Anna geëmotioneerd toch haar gevoelens uit naar haar man, maar die blijft star en dwingt haar de schijn op te blijven houden.

Bron: IMDB

Na deze onmogelijke situatie die nog niet opgelost is (cliffhanger!), neemt het tweede deel ons weer mee naar Kitty. Ze is een tijdje weggegaan uit Rusland en heeft een nieuwe vriendin ontmoet, Varenka, die haar met haar vriendelijke aard van haar liefdesverdriet af helpt. Met een herboren Kitty sluiten we dit deel af.

'Kitty returned to Moscow quite cured! She was not as careless and light-hearted as before, but she was at peace. Her old Moscow sorrows were no more than a memory.'

Dit boek is net een Russische variant op Goede Tijden, Slechte Tijden, maar dan met de hoge klasse in het Rusland van de 19e eeuw en zo nu en dan prachtig taalgebruik. Ik ben benieuwd hoe Tolstoj deze intriges verder uit gaat werken.

Meer lezen op mijn blog: uitleg van het project
Andere bloggers over deel 2: Blog Lalagè | Blog Ali | Blog Sue

Lianne leest | Anna Karenina #1

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. In deze blog bespreek ik het eerste deel. 

Let op: deze blog bevat spoilers over het eerste deel van Anna Karenina.

Na een drukke werkweek met veel avonden weg was ik nog niet echt opgeschoten in Anna Karenina. Vrijdagavond en zaterdag ben ik er eens goed voor gaan zitten en was dat eerste deel ineens zo uit. Eerste reactie: een verrassend eenvoudig te lezen boek met fascinerende intriges in verschillende Russische families. 

All happy families resemble one another, but each unhappy family is unhappy in its own way.

Zo'n bekende en prachtige openingszin. Goed om nu eindelijk eens te lezen wat voor familieverhalen er achter deze zin schuilen. Het boek start met de familie Oblonsky, waar de vrouw des huizes (Dolly) net heeft ontdekt dat haar man (Oblonsky) is vreemdgegaan met de voormalige gouvernante. Oblonsky is een allemansvriend en heeft een goede baan dankzij zijn connecties, terwijl hij ogenschijnlijk niet zoveel uitvoert. Hij vaart op de publieke opinie en stelt zijn mening bij zodra de meerderheid dit ook doet. Hij heeft een overdadige levensstijl hoewel tussen de regels door blijkt dat hij nogal wat schulden heeft. Het lijkt ook alsof hij geen greintje liefde meer voor zijn vrouw voelt:

'To go, or not to go?'he asked himself; and his inner consciousness answered that he ought not to go: that it could only result in hypocrisy; that is was impossible to restore their relations because it was impossible to render her attractive and capable of exciting love, or to turn him into and old man incapable of love.

Dolly denkt en praat zo anders over haar man:

She still kept saying that she would leave him, but felt that this was impossible. It was impossible because she could not get out of the habit of regarding him as her husband and of loving him. 

Dan hebben we de liefdesdriehoek waarin Kitty, het jongste zusje van Dolly, centraal staat. Aan de ene kant is daar Levin, een traditionele en hopeloze romanticus die al jaren bevriend is met de familie en heilig gelooft in de ware liefde en het huwelijk.

Try and realize that this is not love. I have been in love but this is not the same thing. It is not my feeling but some external power that has seized me. I went away, you know, because I had come to the conclusion that it was impossible - you understand? Because such happiness does not exist on earth. 

Aan de andere kant is daar Vronsky, een charmante jongeman die iedereen om zijn vinger windt, maar niet in het huwelijk lijkt te geloven.

Pas halverwege het eerste deel maken we kennis met Anna en hoe. Tolstoj omschrijft haar zo ongeveer als de mooiste vrouw ooit, iedereen mag haar en is onder de indruk van haar verschijning en intellect. Ze heeft veel mensenkennis en weet precies wat ze tegen wie moet zeggen. Toch krijg ik tussen de regels door het gevoel dat er iets met Anna is en haar leven niet zo perfect is als het lijkt.

Dolly over de familie Karenin (Anna, haar man en hun zoontje):

It was true that, as far as she could remember her visit to the Karenins in Petersburg, she had not liked their house: there seemed to be something false in the tone of their family life.

En later Kitty die Anna voor het eerst ontmoet:

... would have made her look more like a girl of twenty had it not been for a serious and sometimes even sad expression in her eyes. 

In de tussentijd leren we hoe de ouders van Kitty over het huwelijk en vrouwenemancipatie denken, maken we kennis met de broer van Levin, een communist die niet van de alcohol af kan blijven en leren we meer over het eenvoudige leven van Levin.

Die namen zijn even wennen trouwens. Levin is een achternaam, waardoor het in de scenes met de
twee broers met zo'n aanduiding niet duidelijk is over wie het gaat. Levin wordt dus ineens aangeduid met Constantine of zijn bijnaam Kostya. Dan is zo'n namenlijst voorin je boek toch wel heel makkelijk.

Maar terug naar Anna. Ze heeft in het eerste deel tijdens een klassiek bal een verpletterende indruk gemaakt op Vronsky en dat lijkt, tot frustratie van Anna, zeker geen eenrichtingsverkeer te zijn.


Aan het einde van het eerste deel reist Vronsky Anna zelfs achterna naar haar woonplaats Petersburg.

'Why am I going?' he repeated, looking straight into her eyes. 'You know that I am going in order to be where you are,' said he. 'I cannot do otherwise.'

Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat!

Meer lezen op mijn blog: uitleg van het project
Andere bloggers over deel 1: Blog Lalagè | Blog Ali | Blog Sue | Blog Erik | Blog Bettina

via GIPHY

Leesmarathon | #leesuiteigenkast 2018

De maand september staat sinds vorig jaar op Hebban in het teken van het lezen van boeken die al in je kast staan. Een mooi initiatief waar ik graag aan meedoe. Ik moet ook wel met letterlijk honderden ongelezen boeken in mijn kasten. Oeps!

Organisatie
De organisatie van deze challenge is in handen van de Hebban Feelgood Club. Meer informatie over vind je op hun spot.

Duur
Zaterdag 1 september 2018 -  Zondag 30 september 2018

Uitdagingen
Hoeveel boeken je tijdens deze challenge leest, bepaal je helemaal zelf. Enige voorwaarde is dat ze al in je bezit (digitaal of fysiek) zijn. Ik lees deze maand natuurlijk al een flink deel van Anna Karenina, dus ik heb een flink aantal dunnere boeken uit mijn kast geplukt om dit aan te vullen. Zo hoop ik de leesflow er goed in te kunnen houden.

Mijn boeken

1. Lev Tolstoj - Anna Karenina
Ik kan alvast vertellen dat ik dit boek niet uit ga lezen deze maand, maar als het goed is heb ik op 30 september de eerste drie delen uit. Meer informatie over het #wijlezenanna initiatief vind je in mijn eerdere blogpost.

2. Rupi Kaur - The Sun and Her Flowers
Haar eerste dichtbundel 'Milk & Honey' vond ik erg goed en daarom kocht ik na het lezen ook meteen 'The Sun and Her Flowers'. Die staat, je raadt het al, sindsdien ongelezen in mijn boekenkast. Ik ben erg benieuwd naar deze en dit is denk ik een goede afwisseling met Anna Karenina.

3. S.E. Hinton - The Outsiders
Deze klassieker staat inmiddels ook alweer jaren in mijn kast. Ik ben er ooit in begonnen maar kwam na de eerste pagina al tot de conclusie dat ik er niet voor in de stemming was. Deze maand een nieuwe poging om eindelijk het verhaal van de greasers en socs te lezen.

4. Valeria Luiselli - Vertel me het einde
In Amerika wordt dit boek 'de eerste must-read van het Trump-tijdperk' genoemd. Luiselli werkte als tolk bij de immigratierechtbank in New York en schreef een essay aan de hand van de veertig vragen die ze de honderden kinderen uit Centraal-Amerika die zonder ouders de grens overstaken moest stellen.

5. Paolo Giordano - Het zwart en het zilver
Dit boek draagt een bewijs op zich dat het al langer in mijn kast staat. Er zit namelijk een prachtige V&D prijssticker op die ik er niet af krijg. Paolo Giordano is wereldberoemd geworden met zijn boek 'De eenzaamheid van priemgetallen'. Dit boek verscheen een aantal jaren later.

6. Arjen van Veelen - Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken
Marcia van Boekvinder.be was laaiend enthousiast over dit boek en aangezien onze smaak in boeken vaak overeenkomt zette ik het boek op mijn te lezen lijst. Toen Hebban een zomeropruiming hield en 250 boeken weggaf, was dit boek dan ook zonder twijfel mijn eerste van drie keuzes. Een paar weken later lag het boek in de brievenbus. Hij staat dus nog niet zo lang in mijn kast, maar wel hoog op mijn lijstje.

7. Elizabeth Gilbert - Big Magic
De laatste tijd vind ik het fijn om naast verschillende fictieboeken ook een non-fictie te lezen. Ik ben druk bezig om mijn creativiteit weer terug te vinden door actief te bloggen en te schrijven. 'Big Magic' is bij uitstek geschikt om inspiratie te vinden en vast te houden. Het boek is al een tijdje te gast in mijn kast en het wordt tijd dat hij gelezen en wel weer terug gaat naar zijn oorsprong; een minibieb op de campus van de TU Delft.

En nu?
Heb ik natuurlijk een veel te optimistische lijst gemaakt, maar zie ik wel hoe ver ik kom. Ik ben regelmatig te vinden in het digitale café op Hebban en zal zo nu en dan ook iets posten op Twitter of Instagram (met #leesuiteigenkast).

Maandoverzicht Augustus 2018

De maand is weer voorbij. Tijd voor een moment van bezinning en een korte terugblik: welke boeken heb ik toegevoegd aan mijn jaarlijkse reading challenge, welke films heb ik eindelijk gezien en welke muziek heb ik ontdekt. 

Augustus stond in het teken van een bijna drie weken lange vakantie door Zuid-Afrika, Mozambique en Swaziland. Hoewel ik het grootste deel van de reis druk bezig was met wildspotten, heb ik toch nog een aantal boeken gelezen. Daarnaast levert twee keer tien uur in het vliegtuig een mooie bijdrage aan mijn filmscore voor deze maand. Qua muziek hebben we ons vooral vermaakt met foute hitjes, de soundtrack van The Lion King en welbekende favorieten. Weinig nieuwe muziek dus deze maand (maar wel één heel mooi album!).

Boeken

Matt Haig - Het eeuwige leven
Matt Haig is briljant op Twitter. Heel open over mentale gezondheid en hoe de maatschappij daarmee omgaat en ontzettend grappig. Ik volgde hem al een tijdje, maar had nog nooit een boek van hem gelezen. Tom is een geschiedenisleraar die zijn leerlingen heel levendig over het verleden vertelt. Als ze toch eens wisten dat hij al die gebeurtenissen zelf meegemaakt heeft. Tom heeft namelijk een aandoening waardoor hij veel langzamer oud wordt dan anderen; hij heeft een soort eeuwig leven. Wat een meeslepend mooi verhaal, vol prachtige quotes. Een aanrader!
Waardering: 4/5

Celeste Ng - Everything I Never Told You
In juni las ik 'Kleine brandjes overal', de tweede roman van Celeste Ng. Ik was zo onder de indruk dat ik niet kon wachten haar debuut 'Everything I Never Told You' ook te lezen. Nu heb ik spijt. Spijt, omdat ik nu door haar boeken heen ben en moet wachten. Want ook dit boek was weer erg goed. De manier waarop ze de problemen van een gezin in kaart brengt en je vervolgens beetje bij beetje laat ontrafelen waar dit vandaan komt is ongeëvenaard.
Waardering: 4/5

Marek Šindelka - Anna in kaart gebracht
Over dit boek ben ik helaas minder enthousiast. Het is gevuld met mooie zinnen en metaforen, maar wat mij betreft had dat iets minder mogen zijn. Het leidde mij af van het plot en het lukte me niet om door de taal heen te prikken en de puzzelstukjes van het verhaal van Anna in elkaar te krijgen. Wie weet waag ik er ooit nog een tweede leesbeurt aan om te kijken of het kwartje dan wel valt.
Waardering: 3/5

Maartje Wortel - Er moet iets gebeuren
Verhalenbundels vind ik een tikkeltje ingewikkeld. Meestal zijn er een aantal die ik briljant vind en een aantal die ik niet zo bijzonder vind. In deze bundel sprongen  'Er moet iets gebeuren', 'Het is al gebeurd' en 'Hoe het was' er voor mij uit. Vooral de tweede, een hartverscheurend en prachtig kort verhaal over de verwerking van een ingrijpende gebeurtenis.
Waardering: 3,5/5

Films in de bioscoop

12 Monkeys (Kino Rotterdam)
Deze klassieker zag ik al eens thuis op de bank en stond op het lijstje om nog eens te bekijken. Kino Rotterdam vierde de release van 'The Man Who Killed Don Quixote' met een bloemlezing uit het oeuvre van Terry Gilliam, a.k.a. Captain Chaos. 12 Monkeys is zo'n film die een tweede keer net zo interessant is als de eerste keer, omdat je dan ineens de voortekenen van de plottwists ziet. Het blijft een fascinerende film, met een briljant debuut van Brad Pitt.
Waardering: 4,5/5


via GIPHY

BlacKkKlansman (Cinerama Rotterdam)
Van een klassieker naar een hyperrecente film: BlacKkKlansman draait sinds afgelopen woensdag in de bioscoop. In deze Spike Lee sluit een donkere agent (John David Washington, de zoon van inderdaad) zich aan bij de politie en start samen met een blanke agent (Adam Driver) een undercoveractie bij de Ku Klux Klan. Ik heb gelachen en een traan weggepinkt. Een film die met vlijmscherpe humor de hedendaagse problematiek aan de kaak stelt. Gaat dat zien!
Waardering: 4,5/5


via GIPHY

Films buiten de bioscoop

The Swedish Theory of Love (Cinetree)
Een documentaire over de gevolgen van een politiek besluit in de jaren '70 om het mogelijk te maken voor iedereen om volledig onafhankelijk van anderen te leven. Rommelig en een beetje te prekerig, maar het zet je wel aan het denken.
Waardering: 3/5

Les Petits Mouchoirs (Cinetree)
Een Franse film over een groep dertigers die ondanks een ingrijpende gebeurtenis gewoon op vakantie besluit te gaan. Je krijgt een prachtig inkijkje in hun ogenschijnlijk perfecte levens en de onderlinge strubbelingen. Met bekende namen als Marion Cotillard en François Cluzet (Intouchables).
Waardering: 4/5

Wind River (KLM Entertainment)
In the middle of nowhere wordt in een reservaat een meisje gevonden. Blote voeten, doodgevroren in de sneeuw. De jonge FBI-agente (Elizabeth Olsen) werkt samen met een lokale jager (Jeremy Renner) om de zaak op te lossen. Een trage, indrukwekkende film.
Waardering: 4,5/5

Coco (KLM Entertainment)
Een prachtig, kleurrijk inkijkje in de rijke Mexicaanse cultuur met als centraal thema de Dia de Muertos. Coco was dit jaar de winnaar van de Oscar voor beste animatiefilm.
Waardering: 4,5/5

Una Mujer Fantastica (KLM Entertainment)
Marina verliest haar partner aan een hartaanval en wordt in de nasleep van deze gebeurtenis buitengesloten en respectloos behandeld door zijn familie en ex-vrouw.
Waardering: 4/5

The BFG (KLM Entertainment)
De live-action versie van het klassieke verhaal van Roald Dahl, geregisseerd door Steven Spielberg en met Mark Rylance als de vriendelijke reus. Sluit bijzonder goed aan bij het beeld dat ik als kind gecreëerd heb van dit verhaal. Vermakelijk jeugdsentiment.
Waardering: 3/5

Aus dem Nichts (KLM Entertainment)
Katja's leven stort in als haar man en kind omkomen bij een bomaanslag en ze gaat op zoek naar gerechtigheid. Met een hartverscheurend goed acterende Diane Kruger. Houd tissues bij de hand als je deze gaat kijken.
Waardering: 4,5/5

Tully (KLM Entertainment)
In Tully volgen we een ten einde raad zijnde Charlize Theron, die de slapeloze nachten na de geboorte van haar derde kind niet meer trekt. Ongetwijfeld een feest der herkenning voor ouders en vrij effectieve birth control voor mij.
Waardering: 3,5/5

The Secret World of Arriety (NPO3)
Een perfecte film voor thuis op de bank na een lange vlucht. Zondagmiddag zond NPO3 in het kader van Zappbios deze kinderfilm van Studio Ghibli uit. Dit paste perfect in het rijtje met andere Ghibli-films die ik deze zomer in Kino heb gezien. Het voelde wel een beetje vreemd om deze Japanse animatie in het Nederlands te kijken.
Waardering: 4/5

Tangerine (Netflix)
Van Sean Baker, de regisseur van 'The Florida Project'. Een rauwe film over de minder zonnige kant van Los Angeles, vanuit het perspectief van een transgender prostituee die net uit de gevangenis komt en hoort dat haar vriend (en pooier) vreemd is gegaan. Volledig gefilmd met iPhones en daarom extra indrukwekkend.
Waardering: 4/5

Muziek

Big Red Machine - Forest Green
Op de valreep verscheen op 31 augustus nog een prachtig album. Big Red Machine is een samenwerking van Aaron Dessner (The National) en Justin Vernon (Bon Iver). Het album staat vol pareltjes en dit is er één van.

Lianne leest | Anna Karenina

Als een boek al jaren ongelezen in je kast staat en een aantal boekenbloggers opperen om het samen te lezen. Dan kun je niet achterblijven, toch? Daarom doe ik mee aan #wijlezenanna en ga ik eindelijk in deze klassieker van Lev Tolstoj duiken. 

Het initiatief voor deze online boekenclub komt van blogger en tweep Lalagè. De meesten lezen een Nederlandse vertaling. Mijn exemplaar van Anna Karenina is een Wordsworth Classic, vertaald naar het Engels door Louise en Aylmer Maude.

Het boek bestaat uit acht delen. Mijn plan is om Lalagè's blog- en leesschema aan te houden en rond deze data een update van mijn leeservaring te plaatsen:

10 september deel 1
20 september deel 2
30 september deel 3
10 oktober deel 4
20 oktober deel 5
30 oktober deel 6
10 november deel 7 & 8

Uiteraard kun je in de tussentijd mijn voortgang volgen op Twitter. Doe jij ook mee?

1001 Movies Project #1

Bron: Goodreads

Een van de pareltjes in mijn boekenkast is de 2017 editie van '1001 Movies You Must See Before You Die'. Steven Jay Schneider maakte een lijst met 1001 films die je volgens hem minimaal een keer in je leven gezien moet hebben. Ieder jaar verschijnt er een geupdatete versie met de beste films die dat jaar uitgekomen zijn. Mijn editie stamt uit oktober 2017 en de meest recente film die er in staat is Moonlight. 

Vandaag kwam mijn lijstjestic weer opborrelen en ben ik gaan uitzoeken hoeveel van deze films ik nu eigenlijk gezien heb. Ik kan je vertellen; dat zijn er schrikbarend weinig. Van de 1001 films die er in staan, heb ik er slechts 83 gezien.

Daarom vind ik het hoog tijd om te beginnen met een nieuw project om dit aantal te verhogen: het '1001 Movies Project'. Mijn doel is niet per se om alle films te kijken, maar ik weet dat er in dit boek veel klassiekers staan die ik nodig moet zien.


Enkele zelfopgelegde regels
1. Ik gebruik een lijst waarin ook de films staan die inmiddels uit de boeken verwijderd zijn. Dat brengt het totaal op 1199.
2. Ik moet de film helemaal bekeken hebben. Half gekeken films tellen niet mee. 
3. Films die ik 'toen ik klein was een keer heb gezien, maar me niet goed herinner' moet ik herkijken voordat ik ze afstreep. 
4. Vanaf vandaag (27 augustus) houd ik de data waarop ik de films gezien heb bij. 
5. Eens in de zoveel tijd geef ik een update van mijn vorderingen. 

Stand van zaken 27 augustus 2018
Aantal films bekeken: 129 van 1199 (10%)
Bekijk de volledige lijst.

Aantal films per decennium:
1900 - 1909: 0 van 2 (0%)
1910 - 1919: 0 van 4 (0%)
1920 - 1929: 0 van 44 (0%)
1930 - 1939: 1 van 90 (1%)
1940 - 1949: 3 van 91 (3%)
1950 - 1959: 0 van 135 (0%)
1960 - 1969: 6 van 157 (3%)
1970 - 1979: 9 van 160 (5%)
1980 - 1989: 6 van 164 (3%)
1990 - 1999: 25 van 154 (16%)
2000 - 2009: 37 van 121 (30%)
2010 - 2017: 42 van 77 (54%)

Meest recent bekeken film:
Tangerine - 27 augustus 2018

Boekrecensie | Kleine brandjes overal

Bron: Goodreads

“Het was alsof de wereld verging. De aarde was helemaal verschroeid en zwart, en er was geen groen meer te bekennen. Maar na de brand is de grond vruchtbaarder en kunnen er allemaal nieuwe dingen groeien. Mensen zijn ook zo. Ze beginnen opnieuw. Ze vinden wel een manier.”

Waar gaat het over?

Shaker Heights is een perfecte plaats, een soort utopie. Er zijn regels voor welke kleur een huis mag zijn. De scholen zijn zo geplaatst dat geen enkele leerling een grote weg over hoeft te steken. De vuilcontainers worden niet aan de weg gezet, maar blijven uit het zicht achter het huis staan en worden daar opgehaald. En zodra het gras hoger dan vijftien centimeter staat, krijg je een brief van de gemeente dat je het moet maaien.

Hoofdpersonen van ‘Kleine brandjes overal’ zijn Elena Richardson, opgegroeid en later weer teruggekeerd naar Shaker Heights, haar nieuwe huurster Mia Warren en hun kinderen. Elena en Mia zijn tegenpolen: de één is rijk, heeft een klassiek gezin, voelt zich beter als ze goed kan doen voor de mensen om zich heen en houdt van regels en structuur; de ander heeft weinig bezittingen, is een alleenstaande moeder, leeft nooit lang op één plek en probeert rond te komen van haar kunst. En dan gebeuren er een aantal dingen waardoor deze twee vrouwen lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.

Wat vond ik ervan?
Wat dit boek voor mij zo goed maakt, is de manier waarop Celeste Ng stukje bij beetje haar karakters ontrafelt en ze realistisch en herkenbaar maakt. Niemand is perfect, ze maken allemaal weleens foute beslissingen. Ng laat je echter inzien waarom ze deze beslissingen maken, waardoor je begrip voor ze krijgt. De manier waarop ze heden en verleden van de hoofdpersonen uitdiept, zorgt ervoor dat je met elke bladzijde iets meer te weten over ze te weten komt. En dat zorgt er samen met de duidelijk voelbare onderhuidse spanning voor dat je door wilt blijven lezen.

Het boek staat vol met prachtige quotes. Ik heb meerdere memo’s in het boek geplakt; als ik had gewild had ik er op bijna iedere pagina wel één kunnen plakken. Hieronder een paar van mijn favorieten.

Eén over het moederschap, ongeacht of het met of zonder bloedband is; één van de centrale thema’s uit het boek:

“Voor een ouder was een kind niet zomaar een persoon: je kind was een plék, een soort Narnia, een enorme, eeuwige plek waar het heden waarin je leeft en het verleden dat je je herinnerde en de toekomst waarnaar je verlangde allemaal tegelijk bestonden. Je zag het telkens wanneer je naar haar keek: in haar gezicht waren de lagen te zien van de baby die ze geweest was, het kind dat ze nu was en de volwassene die ze zou worden, en die zag je allemaal tegelijk, als een 3D-beeld. Je hoofd tolde ervan. Het was een plek waar je kon schuilen, als je wist hoe je er binnen moest komen. En elke keer dat je er vertrok, elke keer dat je kind uit je blikveld verdween, was je bang dat je nooit meer naar die plek kon terugkeren.”

En één quote uit het verleden van Elena, waar haar behoefte aan controle en overzichtelijkheid duidelijk naar voren komt:

“Haar hele leven had ze geleerd dat hartstocht even gevaarlijk was als vuur. Het liep zo snel uit de hand. Het klom over muren en sprong over greppels. Vonkjes sprongen weg als vlooien en zo verspreidde het vuur zich razendsnel; een briesje kon de sintels kilometers ver meenemen. Het was maar het beste om de eerste vonk onder controle te houden en hem heel voorzichtig door te geven aan de volgende generatie, als een Olympische fakkel. Of misschien om het voorzichtig te voeden, als een eeuwige vlam: iets wat je herinnerde aan het licht en het goede dat nooit brand zou stichten. Zorgvuldig onder controle gehouden. Onder de duim. Blij in gevangenschap. Een vuurzee moest te allen tijde worden vermeden, vond ze.”

Het eindoordeel
Het is belangrijk dat je dit boek in gaat met de juiste verwachtingen en niet al te veel voorkennis. Verwacht geen snel en flitsend drama, maar een verhaal dat zich langzaam maar zeker uitvouwt, met levendige en herkenbare karakters. En lees je niet teveel in en vermijd spoilers, want Celeste Ng heeft de nodige verrassingen voor je in petto.

De stilte verbroken

Het kriebelt. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. 'Lianne, je hebt een blog, waarom doe je er niets mee?' Ik mis die creatieve uitlaapklep. Die manier om bij te houden wat me intrigeert, wat ik tof vind en wat ik ontdekt heb. En ik mis het schrijven. 

Daarom blaas ik mijn blog weer voorzichtig leven in. Voorzichtig, want ik wil mezelf niet te veel druk opleggen. Mijn valkuil is namelijk om teveel te willen, teveel te doen en daardoor veel dingen half te doen. Ik heb een fulltime baan, ik probeer twee keer per week hard te lopen, ben onderdeel van een volleybalteam, ga het liefst elke week naar de bioscoop en probeer ook nog veel te lezen en naar concerten te gaan. 

Maar, het kriebelt dus. Als ik een gaaf boek heb gelezen, wil ik graag een recensie schrijven; als ik nieuwe muziek ontdek, wil ik er niet vluchtig naar luisteren maar er aandacht aan besteden; als ik een intrigerende film zie, wil ik het delen met anderen. En misschien wil ik af en toe ook wel wat verhalen met een persoonlijk tintje vertellen. Hoe begin je in vredesnaam met hardlopen als je nul conditie hebt? Waarom is Rotterdam zo'n leuke stad? Wat zijn mijn reisplannen?

Ik durf niet te beloven dat de stilte nu definitief verbroken is en dat ik met vaste regelmaat iets ga schrijven. We gaan zien wat dit oplevert. Met dank aan Tessa Heitmeijer die met haar herstart mijn ogen heeft geopend: het is jouw blog, dus jij bepaalt de regels. Lees op haar blog meer over haar herstart en haar nieuwe richtlijnen. 

Dus ja, ik heb een blog en ik ga er stap voor stap weer iets mee doen. To be continued!