Concertrecensie | DeWolff @ Tivoli Oudegracht, Utrecht

DeWolff is de afgelopen jaren hard gegroeid. Waar vier jaar geleden bijna niemand de jonge rockers uit Limburg kende, beginnen ze hun nieuwe tour in een bijna uitverkocht Tivoli Oudegracht. Voordat de jongens het podium betreden mag The La La Lies het publiek opwarmen. De band is geïnspireerd door de jaren zestig en zeventig en is daarmee een perfect gekozen voorprogramma op DeWolff. Qua kwaliteit zit het wel goed en het is niet gek dat ze uitgeroepen zijn tot Serious Talent van 3FM. Het is alleen jammer dat de stem van de zanger soms te weinig volume heeft om boven de muziek uit te komen.

Er is een divers publiek op het optreden afgekomen. Dat de band bestaat uit drie jongemannen trekt jongere bezoekers, terwijl oudere bezoekers opgegroeid zijn met hun inspiratiebronnen. DeWolff is niet vies van verwijzingen naar de psychedelische muziek van bands als Led Zeppelin en Pink Floyd. De jongens hebben het publiek direct op hun hand. Tijdens ‘Yellow Rat Magic Blues’ beginnen mensen uit zichzelf te klappen, zingen mee na slechts een kleine hint en zijn na een flink applaus met een enkel stiltegebaar weer stil te krijgen, zodat zanger en gitarist Pablo van de Poel zich uit kan leven op een flinke gitaarsolo. 

Solo’s zijn er genoeg tijdens het optreden. De nadruk verspringt regelmatig van Pablo naar toetsenist/bassist Robin Piso en drummer Luka van der Poel, alle drie uitstekende muzikanten. De band vervalt gelukkig niet in ellelange solo’s, maar wisselt langgerekte nummers af met nummers van normale lengte. Ondanks dat neemt in de tweede helft van de set het geroezemoes in de zaal wat meer toe en lijkt de aandacht bij sommigen te verslappen. 

Oude knallers als ‘Don’t You Go up the Sky’ en ‘The Pistol’ schudden de mensen echter weer wakker. Het materiaal van het laatste album DeWolff IV doet het goed live, maar toch zijn het de oudere nummers die de meeste sfeer maken. Dat blijkt ook uit de keuze van de band om af te sluiten met het vier jaar oude ‘Gold and Seaweed’. 

Waar de meeste bands ongeveer anderhalf uur vullen met zestien nummers houden de jongens van DeWolff het gerust meer dan twee uur vol. Ondanks de dip in het midden van de set zullen de meeste bezoekers met een voldaan gevoel naar huis gaan. De band heeft laten zien dat hun groeiende populariteit niet voor niets is en kan derhalve de grootste zaal van Tivoli prima aan. Een goed begin van de nieuwe tour.

Bron: ROAR E-Zine

Concertrecensie | Japandroids @ Paradiso, Amsterdam

Iedereen kent wel een aantal muzikale duo’s: The White Stripes, Blood Red Shoes, Black Box Revelation, enzovoort. De naam Japandroids doet echter bij weinig mensen een belletje rinkelen. De band staat aan het begin van de avond geprogrammeerd in de kleine zaal van Paradiso, die toch bijna uitverkocht is.

De band bestaat uit gitarist/zanger Brian King en drummer/zanger David Prowse. De mannen maken samen genoeg herrie voor een complete band. Ze zijn niet de beste muzikanten en niet alle noten zijn zuiver, maar hun energie maakt veel goed. De zanger staat geen moment stil en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Ondanks het vroege tijdstip gaan de fans voorin flink uit hun dak. De rest van het publiek blijft tammer. Als de show later geprogrammeerd was, had de hele zaal waarschijnlijk op zijn kop gestaan. 

King vertelt aan het begin van de show dat ze slechts een uur mogen spelen en dat hij daarom de rest van de show zijn mond zal houden. De band wil de volle tijd gebruiken om te rocken. Na een aantal nummers houdt King de stilte niet meer vol. Hij vertelt dat ze na hun vorige show in Paradiso commentaar kregen dat ze te weinig oude nummers speelden. Speciaal voor die mensen spelen ze vandaag behoorlijk wat ouder werk. Er blijken veel fans van het eerste uur aanwezig te zijn, want alles wordt volop meegezongen. 

Ondanks de korte concertduur krijgt de band het voor elkaar om het hele nieuwe album Celebration Rock en de helft van het oudere album Post-Nothing te spelen. Ze razen zo snel door de setlist dat ze zelfs tijd hebben voor een extra nummer, het rustigere ‘Continuous Thunder’. Het woord rustiger veroorzaakt boegeroep in de zaal. Dit maakt geen indruk op de band: de zanger lacht het weg met de opmerking dat ze heus weleens eerder boegeroep hebben gehoord. Zijn charisma zorgt voor een goede sfeer. Het is jammer dat hij niet meer tijd heeft voor zijn praatjes. 

Lichamelijk gezien is het misschien maar beter dat de set niet zo lang duurt. Qua energie zouden ze het waarschijnlijk niet langer volhouden, want ze spelen alsof het hun laatste show ooit is. Afsluiter ‘For the Love of Ivy’ (The Gun Club-cover) is een geweldige knaller, waarin beide bandleden hun overgebleven restjes energie eruit gooien. Er komt zelfs nog een riff van AC/DC’s ‘Thunderstruck’ langs. Telkens als het publiek denkt dat het nummer afgelopen is en het eindapplaus in wil zetten beginnen de mannen weer. Een perfecte afsluiter voor een uur durende energiebom.

Bron: ROAR E-Zine