maandag 23 juli 2018

Boekrecensie | Kleine brandjes overal

Bron: Goodreads
“Het was alsof de wereld verging. De aarde was helemaal verschroeid en zwart, en er was geen groen meer te bekennen. Maar na de brand is de grond vruchtbaarder en kunnen er allemaal nieuwe dingen groeien. Mensen zijn ook zo. Ze beginnen opnieuw. Ze vinden wel een manier.”

Waar gaat het over?
Shaker Heights is een perfecte plaats, een soort utopie. Er zijn regels voor welke kleur een huis mag zijn. De scholen zijn zo geplaatst dat geen enkele leerling een grote weg over hoeft te steken. De vuilcontainers worden niet aan de weg gezet, maar blijven uit het zicht achter het huis staan en worden daar opgehaald. En zodra het gras hoger dan vijftien centimeter staat, krijg je een brief van de gemeente dat je het moet maaien.

Hoofdpersonen van ‘Kleine brandjes overal’ zijn Elena Richardson, opgegroeid en later weer teruggekeerd naar Shaker Heights, haar nieuwe huurster Mia Warren en hun kinderen. Elena en Mia zijn tegenpolen: de één is rijk, heeft een klassiek gezin, voelt zich beter als ze goed kan doen voor de mensen om zich heen en houdt van regels en structuur; de ander heeft weinig bezittingen, is een alleenstaande moeder, leeft nooit lang op één plek en probeert rond te komen van haar kunst. En dan gebeuren er een aantal dingen waardoor deze twee vrouwen lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.

Wat vond ik ervan?
Wat dit boek voor mij zo goed maakt, is de manier waarop Celeste Ng stukje bij beetje haar karakters ontrafelt en ze realistisch en herkenbaar maakt. Niemand is perfect, ze maken allemaal weleens foute beslissingen. Ng laat je echter inzien waarom ze deze beslissingen maken, waardoor je begrip voor ze krijgt. De manier waarop ze heden en verleden van de hoofdpersonen uitdiept, zorgt ervoor dat je met elke bladzijde iets meer te weten over ze te weten komt. En dat zorgt er samen met de duidelijk voelbare onderhuidse spanning voor dat je door wilt blijven lezen.

Het boek staat vol met prachtige quotes. Ik heb meerdere memo’s in het boek geplakt; als ik had gewild had ik er op bijna iedere pagina wel één kunnen plakken. Hieronder een paar van mijn favorieten.

Eén over het moederschap, ongeacht of het met of zonder bloedband is; één van de centrale thema’s uit het boek:

“Voor een ouder was een kind niet zomaar een persoon: je kind was een plék, een soort Narnia, een enorme, eeuwige plek waar het heden waarin je leeft en het verleden dat je je herinnerde en de toekomst waarnaar je verlangde allemaal tegelijk bestonden. Je zag het telkens wanneer je naar haar keek: in haar gezicht waren de lagen te zien van de baby die ze geweest was, het kind dat ze nu was en de volwassene die ze zou worden, en die zag je allemaal tegelijk, als een 3D-beeld. Je hoofd tolde ervan. Het was een plek waar je kon schuilen, als je wist hoe je er binnen moest komen. En elke keer dat je er vertrok, elke keer dat je kind uit je blikveld verdween, was je bang dat je nooit meer naar die plek kon terugkeren.”

En één quote uit het verleden van Elena, waar haar behoefte aan controle en overzichtelijkheid duidelijk naar voren komt:

“Haar hele leven had ze geleerd dat hartstocht even gevaarlijk was als vuur. Het liep zo snel uit de hand. Het klom over muren en sprong over greppels. Vonkjes sprongen weg als vlooien en zo verspreidde het vuur zich razendsnel; een briesje kon de sintels kilometers ver meenemen. Het was maar het beste om de eerste vonk onder controle te houden en hem heel voorzichtig door te geven aan de volgende generatie, als een Olympische fakkel. Of misschien om het voorzichtig te voeden, als een eeuwige vlam: iets wat je herinnerde aan het licht en het goede dat nooit brand zou stichten. Zorgvuldig onder controle gehouden. Onder de duim. Blij in gevangenschap. Een vuurzee moest te allen tijde worden vermeden, vond ze.”

Het eindoordeel
Het is belangrijk dat je dit boek in gaat met de juiste verwachtingen en niet al te veel voorkennis. Verwacht geen snel en flitsend drama, maar een verhaal dat zich langzaam maar zeker uitvouwt, met levendige en herkenbare karakters. En lees je niet teveel in en vermijd spoilers, want Celeste Ng heeft de nodige verrassingen voor je in petto.

zondag 22 juli 2018

De stilte verbroken

Het kriebelt. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. 'Lianne, je hebt een blog, waarom doe je er niets mee?' Ik mis die creatieve uitlaapklep. Die manier om bij te houden wat me intrigeert, wat ik tof vind en wat ik ontdekt heb. En ik mis het schrijven. 

Daarom blaas ik mijn blog weer voorzichtig leven in. Voorzichtig, want ik wil mezelf niet te veel druk opleggen. Mijn valkuil is namelijk om teveel te willen, teveel te doen en daardoor veel dingen half te doen. Ik heb een fulltime baan, ik probeer twee keer per week hard te lopen, ben onderdeel van een volleybalteam, ga het liefst elke week naar de bioscoop en probeer ook nog veel te lezen en naar concerten te gaan. 

Maar, het kriebelt dus. Als ik een gaaf boek heb gelezen, wil ik graag een recensie schrijven; als ik nieuwe muziek ontdek, wil ik er niet vluchtig naar luisteren maar er aandacht aan besteden; als ik een intrigerende film zie, wil ik het delen met anderen. En misschien wil ik af en toe ook wel wat verhalen met een persoonlijk tintje vertellen. Hoe begin je in vredesnaam met hardlopen als je nul conditie hebt? Waarom is Rotterdam zo'n leuke stad? Wat zijn mijn reisplannen?

Ik durf niet te beloven dat de stilte nu definitief verbroken is en dat ik met vaste regelmaat iets ga schrijven. We gaan zien wat dit oplevert. Met dank aan Tessa Heitmeijer die met haar herstart mijn ogen heeft geopend: het is jouw blog, dus jij bepaalt de regels. Lees op haar blog meer over haar herstart en haar nieuwe richtlijnen

Dus ja, ik heb een blog en ik ga er stap voor stap weer iets mee doen. To be continued!