maandag 24 september 2012

Concertrecensie | Japandroids @ Paradiso, Amsterdam

Iedereen kent wel een aantal muzikale duo’s: The White Stripes, Blood Red Shoes, Black Box Revelation, enzovoort. De naam Japandroids doet echter bij weinig mensen een belletje rinkelen. De band staat aan het begin van de avond geprogrammeerd in de kleine zaal van Paradiso, die toch bijna uitverkocht is.

De band bestaat uit gitarist/zanger Brian King en drummer/zanger David Prowse. De mannen maken samen genoeg herrie voor een complete band. Ze zijn niet de beste muzikanten en niet alle noten zijn zuiver, maar hun energie maakt veel goed. De zanger staat geen moment stil en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Ondanks het vroege tijdstip gaan de fans voorin flink uit hun dak. De rest van het publiek blijft tammer. Als de show later geprogrammeerd was, had de hele zaal waarschijnlijk op zijn kop gestaan. 

King vertelt aan het begin van de show dat ze slechts een uur mogen spelen en dat hij daarom de rest van de show zijn mond zal houden. De band wil de volle tijd gebruiken om te rocken. Na een aantal nummers houdt King de stilte niet meer vol. Hij vertelt dat ze na hun vorige show in Paradiso commentaar kregen dat ze te weinig oude nummers speelden. Speciaal voor die mensen spelen ze vandaag behoorlijk wat ouder werk. Er blijken veel fans van het eerste uur aanwezig te zijn, want alles wordt volop meegezongen. 

Ondanks de korte concertduur krijgt de band het voor elkaar om het hele nieuwe album Celebration Rock en de helft van het oudere album Post-Nothing te spelen. Ze razen zo snel door de setlist dat ze zelfs tijd hebben voor een extra nummer, het rustigere ‘Continuous Thunder’. Het woord rustiger veroorzaakt boegeroep in de zaal. Dit maakt geen indruk op de band: de zanger lacht het weg met de opmerking dat ze heus weleens eerder boegeroep hebben gehoord. Zijn charisma zorgt voor een goede sfeer. Het is jammer dat hij niet meer tijd heeft voor zijn praatjes. 

Lichamelijk gezien is het misschien maar beter dat de set niet zo lang duurt. Qua energie zouden ze het waarschijnlijk niet langer volhouden, want ze spelen alsof het hun laatste show ooit is. Afsluiter ‘For the Love of Ivy’ (The Gun Club-cover) is een geweldige knaller, waarin beide bandleden hun overgebleven restjes energie eruit gooien. Er komt zelfs nog een riff van AC/DC’s ‘Thunderstruck’ langs. Telkens als het publiek denkt dat het nummer afgelopen is en het eindapplaus in wil zetten beginnen de mannen weer. Een perfecte afsluiter voor een uur durende energiebom.

Bron: ROAR E-Zine

Geen opmerkingen:

Een reactie posten