maandag 27 mei 2013

Concertrecensie | Two Gallants @ Doornroosje, Nijmegen

Two Gallants, vernoemd naar een verhaal van James Joyce in Dubliners, is een duo uit Californië. Met drums, gitaar en harmonica maken de muzikanten folk rock, die sinds het album The Bloom and the Blight uit 2012 meer richting rock gaat dan ooit tevoren. De mannen hebben al vier albums op hun naam staan, maar zijn nog steeds te vinden in relatief kleine zalen als Doornroosje.

Het Vlaamse The Hickey Underworld opent de avond in een nog amper gevulde zaal. Een opmerkelijk voorprogramma, want waar Two Gallants hard en zacht perfect af kan wisselen, is er bij de Belgen weinig subtiliteit te vinden. Vanaf de eerste seconde gaat het van hard naar harder, lijkt de bassist enigszins onder invloed te zijn en is de zanger amper te horen en al helemaal slecht te verstaan. Wellicht een geschikt voorprogramma voor een hardrockband als, maar voor deze avond is het een vreemde keuze.

Een half uur later betreden zanger en gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel het podium. Het is goed te horen dat de mannen al meer dan tien jaar samen spelen, want ze vullen elkaar perfect aan. Op een muzikaal foutje zijn ze niet te betrappen. Vogels heldere achtergrondzang vormt een perfecte aanvulling op het raspende geluid van Stephens. Gitaar en drums raken ondertussen regelmatig verwikkeld in interessante kat- en muisspelletjes. Stephens blijkt een goede tokkelaar te zijn en Vogel is een begenadigd drummer.

‘Broken Eyes’ vormt een mooi rustpunt in de set. Stephens neemt met zijn mondharmonica plaats achter de piano en Vogel stapt over op een akoestische gitaar. De stem van Stephens blijkt veel geschikter te zijn voor rustige nummers dan voor het hardere werk. Waar hij bij nummers als ‘Ride Away’ moeite heeft het volume van de schreeuw te halen, is zijn stem prachtig subtiel tijdens het mooie ‘Broken Eyes’.

Toch heeft de band moeite de aandacht van het publiek vast te houden. Tijdens het hele concert wordt er gepraat en enkele mensen lopen voor het einde al weg om een biertje te gaan drinken in het café. Wellicht is de muziek te complex om lang interessant te blijven. Het duo heeft er een handje van om extra noten toe te voegen om een voller geluid te creëren, waardoor de muziek soms gekunsteld aanvoelt.

Gelukkig is er het nummer ‘Halycon Days’ om de aandacht weer te grijpen. Stephens begint het nummer gehurkt op de grond, maar staat even later zijn longen uit zijn lijf te schreeuwen. Als het nummer weer tot rust komt, speelt Vogel staand op de bekkens van zijn drumstel. Even later wordt hij door de bassist van The Hickey Underworld op de schouders genomen en door de zaal gedragen. Na een knuffel voor de geluidsman keert hij weer terug op het podium en knalt het nummer weer verder. Samen met ‘Broken Eyes’ vormt dit het hoogtepunt van de set. Hoe muzikaal de mannen ook zijn, zullen ze niet snel promoveren naar grotere zalen. Daar is hun geluid toch te specifiek voor.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten